Moeder ben je voor je hele leven....

17 september 2009

Ik hoorde een jaar of zeven voor het eerst over haar. Toen een vijftien jarige puber met spikes om haar nek en kort punkachtig haar. Een goed jaar later, de spikes waren ‘uit’ en het haar was aan het groeien, ontmoette ik haar voor het eerst. Samen met haar twee zussen zat ze voor het grote kamerraam opgerold op de bank nieuwsgierig te kijken naar die vreemde mevrouw en dat kleine ventje die bij haar vader op bezoek kwamen.
Toen zij zeventien was zag ik haar regelmatiger. Elke week van woensdag tot en met zaterdag was zij mijn ‘stiefkind’. Het was meestal zondag als zij weer naar haar moeder ging. Ze sliep zo lekker na het uitgaan. Of ze hing zo lekker op de bank. Of nog even kletsen. Uitstellen…Niet lang daarna werd zij een permanent inwonend stiefkind. Zeven dagen per week woonde ik met haar onder één dak. Zag de zeventien jarige ouder worden, met bijbehorende perikelen.

“The thing that wouldn`t leave” zei haar vader altijd. Met een smile van oor tot oor want eigenlijk was het wel heel gezellig om tot s `avonds laat met haar van gedachten te wisselen. Over van alles en nog wat en met een toenemende volwassenheid werden diverse onderwerpen aangesneden. “En nou weg wezen! Morgen vroeg weer op!” was de enige manier om het kind d`r bed in te krijgen. En om er voor te zorgen dat wij aan onze nachtrust kwamen. Later werd het “Doe jij de lichten uit en de deur op slot?”

“The thing” ging meer en meer uit. Het was geen uitzondering het spoor van de thuis gekomen aangeschoten puber s`morgens in de huiskamer aan te treffen. Deur los, hond buiten, schoenen op de mat, jas op de tafel, trui op de trap….Affijn, ze was thuis. School werd steeds minder interessant… Ze raakte in de knoop en kon het schoolwerk niet meer aan. Praten was als Brugman. Verstandig of niet, in overleg met ons, haar moeder en met school stopte zij met de opleiding en werd het vakantie/weekeinde baantje een vaste baan. Puber als zij was, was zij niet de makkelijkste medewerker. Laat komen, ziek melden, kont tegen de kribbe. En niet alleen op het werk. Ook thuis was ze het lang niet overal mee eens. Huisregels, structuur. Niet aan haar besteed. Ze hield zich er heel soms aan. Omdat wij het zeiden. En omdat ze het wel snapte waarom. Maar met overduidelijke tegenzin. Hakken in de klei. Ze wilde zelf uitmaken wat ze deed of niet deed. En ze deed veel niet.

Van vriendjes zagen we niets, maar ze waren er wel. Los vast. Soms te merken aan de totaal onbekende en bijzonder grote sneakers die op een ochtend in de schoenenmand lagen. Haar gedrag was soms twijfelachtig. Uitgaan, niet thuis komen, niks laten weten, de hele dag op bed liggen. Met als gevolg moe zijn, vatbaar voor griepjes, te lam om iets anders te ondernemen, slordig met de dingen die echt geregeld moesten. Heel andere gesprekken werden het met haar. Over haar, met haar. Ze vond het niet makkelijk, die confronterende gesprekken maar het was het altijd verhelderend om met haar te praten en bracht het ons dichter naar elkaar toe.

Haar drang naar ‘zelluf doen’ is groot en ze neemt het aanbod van haar moeder om daar het op zichzelf wonen te oefenen aan. We zijn bang dat ze spijt krijgt van de door moeder en dochter verzonnen constructie en waarschuwen haar. Dat heeft natuurlijk geen effect. Ze vertrekt uit ons huis en gaat ‘op kamers’. Het lijkt goed te gaan maar zo nu en dan, op de vaste avond als ze komt eten en wij weer ouderwets zitten te kletsen, laat zij doorschemeren dat het toch niet helemaal is wat ze had verwacht. Het ‘zelluf doen’ gaat haar goed af, maar hier en daar speelt haar slordigheid haar parten. En ‘bij je moeder op jezelf’ is toch niet ‘op je zelf.’ We maken ons zorgen en laten haar los. We zijn de back-up voor als zij het niet meer redt.

Het puberale gaat er af. Haar keuzes worden meer weloverwogen. Het baantje is niet langer van ondergeschikt belang maar zij werkt zich op tot manager met leiding gevende capaciteiten. Ze pakt dan eindelijk de studie op die ze al jaren geleden heeft willen doen.
Slordig blijft ze en ze heeft, zoals zijzelf zegt, last van ‘uitstelleritus’. Dat breekt haar nog eens op!

Ook na haar vaders overlijden hebben we nog steeds diepgaande gesprekken. Niet elke keer, maar als het zo komt, hebben we het over andere dingen. Over de opleiding, die ze niet heeft af gemaakt door alle perikelen, maar waar ze het volgend jaar opnieuw wil instromen. Over haar moeder, die zij omschrijft als ‘een moeilijk persoon’. Over haar zusjes, die zó anders zijn maar tóch haar zusjes. Over antroposofen, die, zo zegt zij, wel een soort sekte lijken te vormen. Over beslissingen nemen (Wat ze nog steeds niet kan. Vraag haar niet wat wil je op je brood want je bent zo een uur verder. Laat staan als het om belangrijke beslissingen gaat.) We hebben het over keuzes maken in het leven, omgangsvormen, ‘to do`s en not to do`s’. Hoe gek ze is op haar vriend. Dingen die er toe doen.
Ik zie een twee en twintig jarig meisje met heel volwassen kijk op zaken.

Ze blijft in eerste instantie elke maandag komen. Eet mee, kletst uren lang en wordt door mij de deur uit gezet. “En nou weg wezen! Morgen vroeg weer op!” De vaste dag verwaterd maar ze komt nog regelmatig. Druk, druk, druk heeft ze het. Uitstellen, vergeten. “O! ja..dat is waar ook….had ik nou verteld dat…?” Sommige dingen veranderen niet. Het is haar aard.
Maar als ze op vakantie gaat neemt ze voor iedereen iets leuks mee en denkt ze ook aan Sam en mij.

Inmiddels heeft ze een andere kamer. Een echte kamer helemaal van haar zelf. Zonder ouderlijk toezicht, zonder bemoeienis van een volwassene. En een vast vriendje. En nu woont ze praktisch bij haar vriendje. En zijn moeder… Zonde van haar kamer, zonde van haar geld. Weet ze wel. Is ook zo. Maar ze wil het zo. Dan moet ze het zo doen.

Dan blijft ze ineens erg lang weg. Op smsjes wordt vaag gereageerd. Doordat Sam bij het zelfde bedrijf werkt hoor ik nog wel eens wat. Ze is ziek. Langdurig ziek. Kwakkelig. Haar vriend heeft haar aangeraden maar eens naar de dokter te gaan. “Wijs vriendje heb je!” sms ik haar. “Het zal toch niet…..” denk ik bij mezelf.

Dan ineens belt ze. Of ik thuis ben dan kan ze die papieren voor de notaris eindelijk ondertekenen en naar het gemeentehuis. Ik ben er, en allang blij dat dit nu eens afgehandeld kan worden. Zo komt natuurlijk later dan gepland. We hebben het over koetjes en kalfjes. Ik vraag hoe het nu met haar is en zij zegt “goehoehoed!”De brief wordt tevoorschijn gehaald, ze moet zo weg naar het gemeentehuis. Ik sta aan het aanrecht nog na te denken over haar langgerekte ‘goed’ als zij ineens met een blij gezicht zegt:
“Ik moet je wat vertellen!”

Er schiet van alles door me heen. Samenwonen, baan opgezegd ander werk gevonden, auto gekocht.........
“Zeg het zelf maar.” zeg ik.
“Ik ben zwanger!”

Na een emotionele eerste reactie is ze bijna te laat bij het gemeentehuis en wéér stuur ik haar het huis uit. Maar na het regelen bij het gemeentehuis komt ze terug en verteld ze me uitgebreid over haar zwangerschap. Op dat moment is zij twee-en-een-halve maand in verwachting. Ik hoor bij de ‘happy few’ waar zij het graag wil vertellen. Nee…..het is niet echt gepland maar na de eerste schrik en de positieve reactie van haar vriend is zij er blij mee. Ja, ze is jong en het had nu nog niet gehoeven, maar nu het zo is… Ze gaan samenwonen. Van de opleiding komt nu niets meer terecht maar misschien later een thuisstudie. En liefst na de bevalling een andere, parttime baan. Ze rookt niet meer, neemt geen wijntje meer en eet nog steeds gezond.

Ik ben beduusd, bezorgd en verwonderd. Zij neemt het nogal ingrijpende resultaat van haar slordigheid met verrassende volwassenheid op en lijkt één en ander heel goed doordacht te hebben. Bezorgd ben ik evengoed. ‘Ouder dingetje’ denk ik. En beduusd ben ik, omdat sinds Sam en ik weer samen zijn, mijn stiefkinderen toch minder stiefkinderen zijn. Er op de een of andere manier een afstand leek te zijn gekomen. Nu Gijs `oudste moeder gaat worden blijkt dat tóch niet helemaal waar te zijn……
Moeder ben je voor je hele leven. Stiefmoeder ook, zo lijkt het, op de een of andere manier.
En nu word ik ‘stiefoma’, of zoiets…..

Reacties
Schrijf zelf een reactie
27 september 2009 door Loes	Hallo weer! Wat ik zou doen als ze me vraagt om bij de bevalling te zijn? Dat vraagt ze me niet. Maar stel dat... Dan vind ik dat er wel wat mensen voor op mij horen te gaan. Haar moeder, haar zussen. Afhankelijk van waar ze bevalt kan ik misschien wel in de buurt zijn. In elk geval zou ik het erg leuk vinden als ze me in een vroeg stadium laat weten dat ze gaat bevallen en wanneer de baby er is. Het is inderdaad wennen aan het 'oma' worden. Vind mezelf nl óók een beetje jong! En ik vraag me ook wel af wat mijn rol zal zijn in dit geheel. Een echte oma ben ik niet, zoals ik ook niet de moeder ben. Toch blijk ik meer rol te hebben dan alleen 'de vriendin van'. Nu heb ik al weer een paar dagen niks van haar gehoord en op sommige smsjes reageert zij niet. (Vergeten of tel werkt niet goed)Haar mail leest zij ook niet echt geloof ik. Dan raak je de draad even kwijt natuurlijk. Maar als ze er dan weer een keer is geweest hebben we de draad weer te pakken. En zo gaat het op en af en dat is verwarrend. Het zal wel blijken, hoe het zal gaan.
26 september 2009 door wirijo	Hoi Loes, Het is natuurlijk best vreemd,je zit nog helemaal niet in de fase van oma zijn. En nu het zo gaat worden,denk ik dat je er in groeit. Weet ik natuurlijk niet echt,maar hoor ik heel wijs om me heen(grijns) Wel lief dat je een baby boek hebt gegeven. Ik denk dat zij dat erg waardeert. wat zou je doen,als ze vraagt of jij bij de bevalling wil zijn?
25 september 2009 door Loes	Hahahaha...babykleertjes....Nee, nog niet echt. Hoewel ik wel van plan ben naar de stad te gaan morgen....en dan weet je het ook maar niet natuurlijk. ;-) Ik heb haar wel een boek gegeven. Zo`n 'van maand tot maand' boek met ruimte voor eigen tekst en foto`s en diverse informtaie voor de aanstaande moeder. Toevallig kwam ik van de week wel twee jonge ouders tegen en keek ik toch heel anders in de wandelwagen dan anders. Ach...best wel lief...schattig eigenlijk ook wel....
25 september 2009 door wirijo	Goh Loes, Moet eerlijk zeggen,wel mooi om te lezen. Van puber tot volwassen vrouw,wispelturig,en toch zo zelfverzekerd. Ze mag dan 22 zijn,maar in weze,lijkt ze stukken ouder,komt natuurlijk door het leven wat ze heeft gehad en genomen. Tja en daar zit je dan,stiefoma,wel een mooie titel. Super dat ze jou ook deelgenoot heeft gemaakt van het wonder wat in haar groeit. Natuurlijk schrik je en denk je wat zonde,maar ik heb het gevoel dat deze dame,het wel eens heel goed zou kunnen redden,en als ze zegt,ik pak later wel een thuisstudie op,denk aan jou verhaal te horen ,dat ze het ook gaat doen. Ze is een soort overwinnaar! Ennuhhhh,kijk je nu soms heel stiekum naar babykleertjes?
18 september 2009 door Ina	Wat een mooi stukje, Loes! En wat ontroerend dat ze aan jou - als een van de weinigen - vertelt dat ze een baby verwacht. Ik hoop dat ze een gemakkelijke zwangerschap zal hebben. Leuk voor jou, dat er een kleinkind komt!
18 september 2009 door carmen126	Wat mooi geschreven. Ik heb kippevel. Ik hoop dat mijn pleegdochter ook altijd bij mij terecht kan...

overige weblog artikelen
9 mei 2012	Witte chocolademousse
23 april 2012	Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...)
10 maart 2012	Punt
25 februari 2012	Egotripper
19 februari 2012	Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont!
18 februari 2012	Het mooie seizoen is weer begonnen!
11 februari 2012	Te weinig tijd, of te veel boekjes?
6 februari 2012	Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor....
5 februari 2012	Help! Ik ben oud! ;-)
28 januari 2012	de Boer, Jantje de Boer
1 januari 2012	Pieker je net, it kom doch oars
22 oktober 2011	Out Of The Box
9 juli 2011	Fijne vakantie
30 mei 2011	Update
20 maart 2011	Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel)
28 februari 2011	Social media
5 januari 2011	Go with the flow
24 november 2010	Erg Kip
16 oktober 2010	Lastig
12 september 2010	Ik heb er alle tijd voor
3 september 2010	Maandag onder het mes!
26 juli 2010	Koos Werkeloos
15 juni 2010	Gras
12 mei 2010	Het ultieme relaxen - sauna
5 februari 2010	Het zekerst is het onzekere
28 december 2009	Gewoon doorgaan
20 november 2009	Iets heel anders...
27 oktober 2009	Hoe vertel ik het mijn zoon.
17 september 2009	Moeder ben je voor je hele leven....
17 augustus 2009	Niets went zo snel als luxe
17 juli 2009	Wederopbouw
1 juni 2009	Even wennen
2 mei 2009	`Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen?
21 april 2009	Dip
23 maart 2009	Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk
13 februari 2009	Medium
18 januari 2009	Krokussen en narcissen
14 december 2008	Vier seizoenen
2 december 2008	Dag lief....
12 november 2008	De chemo is niet aangeslagen
22 oktober 2008	Lichtpuntje
4 oktober 2008	Gijs is ongeneselijk ziek....
28 juli 2008	Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?
21 juni 2008	I proudly present....
20 mei 2008	Kinderachtig?
28 april 2008	Rinus
31 maart 2008	...en soms zit het een beetje tegen.
10 maart 2008	Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat.
10 februari 2008	ff niks
22 januari 2008	Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk.
9 januari 2008	Recept voor het opvoeden van pubers
31 december 2007	Op naar 2008!
24 december 2007	Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af!
26 november 2007	De cavia is dood
18 november 2007	Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!`
4 november 2007	Loes - Hondenmens
17 oktober 2007	Loes - Mijmeringen boven de strijkplank
9 september 2007	Loes - Ontucht
18 augustus 2007	Loes - Alles weer normaal
21 juli 2007	Loes - Een échte vakantie!
23 juni 2007	Scrapkoorts - Gijs
3 juni 2007	Niks om aan te trekken
24 april 2007	Loes - Zorgen
13 maart 2007	Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw
12 februari 2007	Loes - Aan de korte riem
13 januari 2007	Loes - Veranderingen
30 december 2006	husseflus - het was een prachtjaar...
11 december 2006	Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes
26 november 2006	husseflus - de smaak van December...
25 oktober 2006	husseflus - eens maar nooit weer.
18 oktober 2006	Loes - Dag vriend
26 september 2006	husseflus - nieuwe tijden
3 september 2006	Loes - Vakantie
27 augustus 2006	husseflus - aan de deur wordt niet gekocht!
8 augustus 2006	Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!!
24 juli 2006	husseflus - playbackshow
18 juli 2006	Loes - Is er leven na de mobiel?
2 juli 2006	husseflus - vliegen en doorgaan
26 juni 2006	Loes - Ik ben het zat!
11 juni 2006	Loes - leuk buurtje
21 mei 2006	Loes - Dromen..... ;-)
2 april 2006	Loes - Never a dull moment
2 maart 2006	Peter - Carnaval
29 januari 2006	Loes - Huishouden en huisregels
20 januari 2006	Peter - Alleenstaand vaderschap
15 december 2005	Loes - Dreumes van éénmetertachtig
3 december 2005	Peter - Sinterklaasstress
1 november 2005	Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders?
3 oktober 2005	Gijs - `Medewerker Operations Support m/v`
1 september 2005	Loes - `Hij is er aan toe.`
7 juli 2005	Gijs - Omdat ik het zeg!
1 februari 2005	Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord
1 september 2004	Loes - Echte vrienden
1 juli 2004	Gijs - Armpjes
1 juni 2004	Loes - Zomervakantie
1 mei 2004	Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen?
1 april 2004	Loes - Hier had ik wel zonder gekund...
1 maart 2004	Loes - Kleine jongens worden groot
1 februari 2004	Gijs - Eén vader, drie dochters.
1 januari 2004	Loes - Gelukkig nieuwjaar!