`Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen?

2 mei 2009

Ik heb net een aantal van de berichten gelezen die geplaatst zijn bij ‘Opvoeding’ op het forum. Veel herkenbare verhalen en vertellingen. En zo nu en dan denk ik “Ach, dan zal het er wel bij horen.” Maar toch kom ik er niet helemaal uit. Is dit ‘gewoon’ puber gedrag? Of wordt dit een herhaling van een jaar of vier geleden toen zij volledig losgeslagen was. Stiekem gedrag, liegen, stelen, te veel buiten de deur, geen contact met thuis. Toen was zij 14. Ze had die neigingen al toen zij zeven of acht was vertelde Gijs mij ooit. Huisarrest kon nog op die leeftijd. En giropasje innemen en computerverbod ook. Nu is zij 18. Volwassen zegt de wet. Pffff….Wie dat verzonnen heeft, heeft vast geen kinderen!

Zondagmiddag. Ze komt haar bed uit rollen rond een uur of twee. Na een langzame start komt zij op gang en gaat onder de douche. Hoewel de afspraak is dat op vrijdag avond de vuile was in de manden wordt gedaan zodat ik van de goedkope stroom gebruik kan maken, doet zij dat tegen het eind van die middag. S`avonds heeft zij een barbecue bij één van haar vele vrienden. Sinds zij het uit heeft gemaakt met haar vriend zo`n vier maanden geleden is het overduidelijk dat de andere sekse een enorme aantrekkingskracht op haar heeft. Het is merkbaar. Ze krijgt óf stuurt smsjes. De rekening van haar bescheiden abonnement is de vorige maand opgelopen van € 30, - naar € 175, - Valt nog mee, als ik sommige andere ouders hoor. Er hangt geregeld zo`n zinderende sfeer om haar heen. Ze werpt zich als het ware tussen de begerige jongemannenmenigte en heeft het nogal vaak over diezelfde barkeeper. Waar ze gaat helpen het nieuwe huis te schilderen. Vertelt er niets bijzonders over. Dus er is niets.
Ze is vast erg laat thuis van de barbecue. Ik ga om twaalf uur naar bed en hoor of zie haar niet meer.

De volgende dag moet ze om tien uur bij de Mac beginnen. Moet gezegd, ze verslaapt zich ondanks haar korte nachtjes nooit. Wat ik dan weer knap vind. Ze gaat dus aan het werk en zou eigenlijk tot vijf uur moeten maar wacht tot haar zus, die daar ook werkt en elke maandagavond hier komt eten, klaar is. Ze komen samen om 8 uur aan en we eten laat. Na het eten kijken we gezamenlijk een film. Dat wil zeggen: wij kijken met z`n drieën en zij kiest er voor om achter haar laptop te gaan zitten. Mobiel onder handbereik.

Haar stagecontract bij de kapsalon is niet verlengd. De crisis is merkbaar daar. Maar een nieuw stageadres is van groot belang wil zij haar diploma kunnen halen. Ze deed er tot nu toe niets aan om een ander adres te vinden.
Ze is deze dinsdag vrij. Vakantie van school. Ze zegt naar de stad te gaan om dan toch eens te zoeken naar een leuke kapsalon. Ik denk: “Yesssss!!” Mijn aansporingen hebben succes!
Als ik thuis kom van mijn werk vraag ik hoe haar dag is verlopen en of ze iets leuks heeft gezien. Ze is niet geweest. Ze had nu geen zin. Ze weet al ruim twee maanden dat haar contract afloopt. Ze heeft nu nog drie weken te gaan.
Ze had wél zin om uit te gaan. Als ik om half één naar bed ga is zij nog niet thuis.

Gewoonte getrouw kijk ik de andere ochtend voor ik naar mijn werk ga of zij weer op het ‘stiefnest’ is beland. Als de fiets er is is het goed. Ik verwacht de fiets, maar die is er niet. Achter dan? Geen fiets. Nog een keer voor kijken. Écht geen fiets. Ik ga terug naar boven en ik kijk om het hoekje van de deur van haar slaapkamer die opengesprongen is door de kat. Ze vindt het vervelend dat het beest dat doet, maar de tip ‘draai je deurknop om’ heeft ze nog niet opgevolgd. Geen zin in. Ze ligt er in, ik ga naar mijn werk. Tussen de middag is daar alleen Sam. Zij antwoord op mijn sms dat ze bij de kapsalon is en dan naar de stad gaat om toch maar naar een nieuw stage adres te zoeken. “Het zal wel.” Denk ik. Ze liegt aan één stuk door. Over van alles, al is het nog zo onschuldig. En als zij niet liegt, laat ze hier en daar iets weg, of brengt ze het zo dat het eigenlijk wel zou kunnen. Maar ondertussen klopt het verhaal evengoed niet. En soms is het liegen overduidelijk en houd zij het liegen vol. Verzint terstond een aanvullende leugen.
Ze eet die avond bij haar moeder. Komt kwart voor tien thuis. Ik kan haar nog net naar de resultaten vragen van haar zoektocht naar een nieuwe kapsalon. Haar antwoord is vaag en ontwijkend. Ik heb zo mijn twijfels. De ontbrekende fiets van die ochtend wordt verklaard door het feit dat het ' iets te gezellig was geworden’ de avond er voor wat ‘niet de bedoeling was’ en ze was thuis gebracht door één of andere voor mij onbekende grootheid. In elk geval een ridderlijke. Althans, dat neem ik dan maar aan.
Ze gaat naar boven, kleed zich om en vertrekt samen met Sam naar de stad. Het is Koninginnenacht. Sam moet op tijd thuis zijn. Zij mag later thuis komen. We maken al een poosje geen tijdafspraken meer. Ze is achttien. Enig inzicht mag verwacht worden.

Ik word de nacht van woensdag op Koninginnedag drie keer wakker en drie keer bij het controleren van haar slaapkamer geen kind. De laatste keer is het zes uur in de morgen. “Ach….Het is natuurlijk Koninginnenacht.” Ik laat mijn ouderwetse principes varen en denk ‘nieuwe tijden, nieuwe ideeën.’ Ik ben best ruimdenkend. Maar ook als ik uiteindelijk om negen uur op sta – geen kind. Haar bed ziet er net zo uit als de avond ervoor en de drie keer dat ik die nacht ging kijken. En ook geen fiets nee.
Om half tien krijg ik een smsje: “Ik ben al op de rommelmarkt. Dan weet je waar ik ben!” Ik geloof er geen moer van. Ja, ze zou op de rommelmarkt kunnen zijn, maar zij wekt de indruk die ochtend bijtijds te zijn opgestaan om naar de rommelmarkt te gaan. Die heeft niet thuis geslapen maar bij 'de één of ander.' En zó ruimdenkend ben ik dan ook weer niet. S`avonds krijg ik weer een sms. Iedereen gaat eten in de stad, dus zij ook. Tegen half tien komt ze thuis, vertrekt naar boven en gaat voor het eerst sinds zondag onder de douche. Kennelijk heeft het geen indruk gemaakt dat ik voorzichtig het gesprek richting persoonlijk hygiëne heb gestuurd en haar bewust heb proberen te maken van het grauwe stoffige kleurtje op haar gezicht. Om half elf komt ze naar beneden om te zeggen dat zij naar bed gaat. Gezellig.

Vrijdag was een gewone werkdag. Geheel tegen mijn verwachting in blijft ze s`avonds thuis. Ik sta te koken en krijg de vraag of er een vriendin koffie kan komen drinken. “Alweer een buitenstaander nodig.” Denk ik. Bovendien ben ik niet heel erg in de stemming want na een aantal weken die zijn verlopen zoals hierboven beschreven heb ik er flink tabak van. Maar liever een vriendin over de vloer dan dat ze wéér de hort op is. Ik vind het dus goed. Maar de vriendin moet al weer om negen uur thuis zijn dus het feest gaat niet door. Ik zet na het eten koffie en ineens is daar dan toch de vriendin. We wachten met een film opzetten want vriendin moet zo weer weg. O nee, toch niet, vriendin mag uiterlijk twaalf uur thuis komen.
De film is afgelopen, vriendin gaat naar huis, de kinderen zijn naar bed en ik zit achter de pc en probeer het één en ander eens op een rijtje te zetten.

En dat valt om de drommel niet mee. Ik zei al dat dit een herhaling lijkt te zijn van zo`n vier jaar geleden. We hebben destijds heel wat met te stellen gehad en Gijs en ik hebben heel wat avonden er aan besteed. “Hoe moeten we dit nu doen met dat kind?” Zij is gebaat bij structuur, dus alle privileges werden ingenomen en pas bij goed gedrag stukje bij beetje terug gegeven. Zij heeft zelfs therapie gevolgd. Toen heeft het allemaal goed gewerkt. Zij veranderde langzaam in een gezellig en betrouwbaar kind. Zij hield zich aan de afspraken, deed wat ze beloofde en had de vrijheid te doen wat ze graag wilde.
Toen Gijs pas was overleden heb ik de kinderen wat hun gang laten gaan. Het is tenslotte niet niks om je (stief) vader op zo`n jonge leeftijd te verliezen. Maar op een gegeven moment moet er toch weer wat structuur en regelmaat zijn. Dat ging goed. En toen maakte zij het uit met haar vriendje en ging zij zich raar gedragen.

Ik heb een paar weken geleden contact gezocht met de mentor van haar school. Bleek dat zij al sinds augustus niet naar school was geweest. Niets van gemerkt! Erg goed verborgen door haar. Als we vroegen hoe ging het op school ging het altijd goed.
Daar moest natuurlijk over gesproken worden en er zijn nieuwe afspraken gemaakt. Laatst vertelde de mentor dat ze wel naar school komt. Punt. Geen motivatie, geen inzet. Ook haar werkgever zegt hetzelfde. En thuis merk ik dat dus ook. Veel buiten de deur, altijd vreemden om haar heen, aan het eind van haar salaris houdt ze een halve maand over, ze gedraagt zich weer heimelijk en liegt.

Natuurlijk heb ik met haar gepraat. Verschillende keren en op verschillende manieren.
Rustig en begripvol. Uitgelegd dat ze er zo niet komt. Dat ik begrijp dat, en dat het logisch is dat ze verdriet heeft om het overlijden van haar vader maar dat het op deze manier niet over zal gaan. Hoewel ik niet echt geloof dat haar gedrag helemaal terug te leiden is tot haar verdriet. Deels lijkt het wel karakter. Een ander deel is waarschijnlijk leeftijd. Ik heb met haar een plan opgesteld hoe ze het met haar geld zou kunnen doen. Vond ze een goed plan. Afgesproken dat zij zélf een beetje nadenkt wanneer ze weer op stap wil en eens gaat proberen verstandige beslissingen te nemen.
Ik ben boos geworden. Gezegd dat ik begrijp dat ze achttien is en uit wil met haar vrienden, en dat ze écht niet elke avond thuis hoeft te zitten om mij gezelschap te houden. Maar dat elke avond weg tot diep in de nacht, en meestal zonder bericht, en komen en gaan wanneer het je beliefd ten opzichte van mij én Sam wel heel lomp is. Ik run geen hotel! Wij zijn een gezin. Ik vind dat als je met mensen samenwoont, anders dan ‘op kamers’ in een studentenhuis of iets dergelijks, er een bepaalde verantwoording is naar je huisgenoten en dat je een beetje contact moet houden om een band met elkaar te onderhouden.
Berustend. Ondanks de verschillende gesprekken, waarbij ze begrijpend knikt en het eigenlijk wel overal mee eens is, veranderd er niets. Ze maakt de keuzes die ze maakt kennelijk bewust. Dan moet zij ook op de blaren zitten die ze hoogstwaarschijnlijk op zal gaan lopen. Geen nieuw stageadres is geen diploma. Geen diploma is niet kunnen werken in het vak dat zij zo leuk vind en waar ze goed in is. Halverwege de maand door haar geld heen betekent geen geld meer de rest van de maand. Geen rekening met ons als gezin houden betekend dat ik niet zoveel rekening met haar zal houden.
Dat betekent het voor haar.

Voor mij betekent het ergernis. Helemaal niet leuk om te weten dat je constant belazerd wordt. En dat je inzet en pogingen om zo`n kind op een rechter pad te houden op niets uitlopen. Ik krijg het gevoel dat ik helemaal niet zo belangrijk voor haar ben als zij mij heeft doen geloven. Haar bed staat hier en ik ben niet haar moeder, waar ze het niet mee kan vinden. En that`s it!
Voor mij betekent het ook teleurstelling. Die nogal heftige periode destijds die Gijs en ik met haar hebben meegemaakt was kort nadat zij bij ons was komen wonen. Ik kon haar bij wijze van spreken wel vermoorden in die tijd! Wilde zo graag bij ons komen wonen en schopte gelijk ons hele leven in de war! Maar die periode had ook een band met haar gesmeed. Dacht ik. Toen ze na het overlijden van Gijs ook hier wilde blijven werd dat idee alleen maar versterkt. En nu dit. Het levert nogal tegenstrijdige gevoelens op. Ik ging met haar om als ware het mijn kind. Ik heb haar op de huid gezeten als ware het mijn kind. Ik wil haar helpen als ware het mijn kind. Aangezien haar moeder niet voor haar kon of wilde zorgen, zou ik dat doen. Natuurlijk bleef haar moeder haar moeder. Daar kom ik niet tussen en dat wil ik ook niet. En zolang alles goed gaat of redelijk goed gaat, is er niets aan de hand. Maar nu…. Nu voelt het ook een beetje alsof ik niet geslaagd ben als stiefmoeder.

En het levert me een enorme onzekerheid op. Na het lezen van de berichten op het forum herken ik dus wel het een en ander. Puber gedrag wat er kennelijk bij hoort. Maar het grenzeloze over de top, het heimelijke gedrag, het liegen om alles, het totaal uit contact zijn met dit gezin. Is dat puber gedrag of is zij opnieuw losgeslagen? En zo ja: hoe los ik het op?

Reacties
Schrijf zelf een reactie
1 juni 2009 door wirijo	Hoi Loes, Het lijkt wel of moeder hetzelfde gedrag als dochter vertoont. Heb je nu wel de rust gekregen die je verlangde door deze actie? Hoe gaat het met Sam? Vind het wel raar dat Dewi,geen spullen nodig heeft.Vind het ook niet aardig dat ze niet even hebben laten weten wat hun plannen zijn. Maar goed so be it. Persoonlijk zou ik een duidelijke datum afspreken om dit af te sluiten,en dat mogen hun best begrijpen. Niet afgehaald is naar de kraak,weet zeker dat ze er zullen zijn. Succes ermee.
1 juni 2009 door Loes	Hallo weer, Alle bijval die ik heb gehad, van jullie hier en van mijn directe omgeving, heeft me gesteund in mijn mening en dat is prettig. Van Dewi en haar moeder heb ik de afgelopen twee weken niets gehoord. Geen enkele reactie. Uit niets is gebleken dat Dewi onder de indruk was, dat moeders een gesprek met haar heeft gehad, of een ander teken dat er iets gaande is. Ik heb uiteindelijk de knoop maar door gehakt. Afgelopen vrijdag Dewi gemaild dat ze tweede pinksterdag dan maar haar spullen moet komen inpakken en dat ik die zal verhuizen naar haar moeder. Pas vandaag krijg ik reactie, van moeders. "Het komt niet uit, het is wat rommelig in huis. Als de andere dochter daar het huis uit is is er ruimte om een kamer voor Dewi in te richten. En Dewi zal 'binnenkort' haar spullen komen halen......" Ik ben geen opslagplaats! Ze hebben twee weken gehad om alles vlotjes te laten verlopen verdr.... Ik moet/wil nog reageren, maar weet nog even niet hoe. Boosheid overheerst nu....ik ben in staat alles in te pakken en bij de kringloop te brengen!
29 mei 2009 door wirijo	hoi loes, hoe gaat het nu met je?
20 mei 2009 door irene1	Hallo Loes, Ik heb met stijgende bewondering je verhaal gelezen. Ik begrijp dat Dewi de dochter van je overleden echtgenoot is, die nog een moeder heeft waar ze niet woont. Maar bij jullie/ jou sinds een paar jaar. En ik begrijp dat je ook al in het verleden het nodige hebt meegemaakt met haar. Nu probeer je in je eentje de kar te trekken (en ik denk dat je dat met veel verstand en inzicht en goede wil doet, als ik het zo lees). Ik denk dat je heel juist handelt door nu te stellen: tot hier en niet verder. Het zou best kunnen dat karakter een grote rol speelt gezien de problemen in het verleden, de dood van haar vader zal ongetwijfeld ook meespelen, maar je hebt denk ik groot gelijk als je daar niet alles aan op wil hangen. De pubertijd helpt ook niet mee, maar een meisje van 18 jaar moet eigenlijk wel al voor een deel door die pubertijd heen zijn. Mijn kinderen zijn 26 en 30 jaar, ik heb ook pubers meegemaakt. Ik denk dat het heel verstandig is wat je nu doet. Bovendien vermoed ik dat jij ook nog niet klaar bent met je verdriet, en je ook een maximale rek hebt die nu wel bereikt is. Maar ook zonder dat verdriet zou ik het heel begrijpelijk vinden hoe je handelt naar Dewi toe. Veel sterkte met alles. Lieve groet, Irene.
17 mei 2009 door wirijo	Hoi Loes, Persoonlijk denk ik dat je de goede stap hebt gezet,nu weet ze dat je het meent. Dat ze laconiek reageert is puur een houding,want je moet vooral niet laten merken als puber dat dingen je raken. Wel fijn dat haar moeder dit ook wil oppakken en het gesprek met haar dochter aan wil gaan,wie weet wordt hierdoor hun verstandhouding beter. Dat Dewi,je via een sms toch even laat weten waar ze is,gaf vast een goed gevoel. Wel mooi,dat Sam zoveel meer begrijpt en in ziet dan je aanvankelijk dacht,moet voor hem absoluut niet leuk geweest zijn. Wens je sterkte met je gevoel en hoop dat je wat rust krijgt voor jezelf en Sam in je 2de seizoen
17 mei 2009 door Loes	Dag alemaal, Tijdens het laatste gesprek met Dewi heb ik haar gewaarschuwd: Als je je zo blijft gedragen kan je hier niet wonen. Daar leek ze wel van onder de indruk, maar toch heeft het niet geholpen. Ze liegt nog steeds, is nog steeds veel te veel op pad, leeft niet in dit gezin en lapt de regels aan haar gympen. In de hoop haar dan toch waker te schudden heb ik besloten haar er inderdaad uit te zetten. Dus heb ik gisteren dan toch haar moeder op de hoogte gebracht van alle toestanden en verteld dat ze hier niet kan blijven zoals het nu gaat. En gezegd dat haar kind, mét een koffertje voor een paar dagen, zondagavond naar haar toe komt. Zij moeten zich samen dan maar eens over de toekomst buigen. Dewi reageerde met 'Oke...' en stampte de deur uit naar een vriendin. Daar is ze vannacht blijven slapen smste zij. Ze komt straks haar spullen halen. De moeder heeft begrijpend gereageerd en zal vanavond het gesprek met Dewi aangaan. Ik wil niet zeggen dat ze écht niet meer terug mag komen. Er moet wel heel veel veranderen áls ze terug komt. Gisterenavond een heel lang uitgebreid gesprek gehad met Sam. Hij zit er ook maar tussen. Ook voor hem valt het allemaal niet mee. Een leuke start met een samengesteld gezin, dat na verloop van tijd als los zand uit elkaar valt. De irritaties, emoties en dergelijke wat er mee gepaard gaat. Hij is net vijftien. Ik vind het knap hoe hij er mee omgaat en ik verbaas me er over hoe helder hij sommige dingen ziet. Alles bij elkaar voelt het een beetje als op de brokstukken zitten. En toch ook de vaag: Was dit een goeie actie? Ik denk van wel. Natuurlijk begrijp ik dat het kind haar vader mist en voor afleiding en vertier heeft willen zorgen. Ze gaat aleen te ver daarin en heeft de verschillende waarschuwingen naast zich neer gelegd. Ontloopt nu niet aleen haar verdriet om haar vader, maar ook de door haar zelf gecreeerde sfeer hier in huis. Die neerwaartse spiraal moet doorbroken worden. Dat heb ik met deze actie gedaan. Ik wacht nu maar af wat er komen gaat.
15 mei 2009 door Ina	Dat is heftig allemaal, Loes! Hoe gaat het nu, bijna twee weken later? Ik wens je veel wijsheid en geduld met deze jongedame!
4 mei 2009 door laksa	Pffffff Loes, wat herkenbaar! lees mn berichtje maar in de BeachBar! Ik heb ook wel s gezegd dat hij zn spullen moest pakken.... hij zei gewoon NEE en vertrok. Tja, ik kon hem moeilijk de deur uitzetten, zo'n knul van bijna 1.9o m! Ook ben ik wel s zelf vertrokken en ergens anders gaan slapen, maar toen was hij ook niet thuis gaan slapen, dus actie mislukt! Ik weet het soms ook niet meer..... heb hem vandaag n smsje gestuurd dat ik er mee stop en dat hij maar n kamer moet zoeken! Sterkte!!
4 mei 2009 door wirijo	hoi loes, natuurlijk ging het mij ook niet in de koude kleren zitten,heb wel gezegd dat ik super geslapen had......niet dus en het gaat er ook niet om of het in weze een lief kind is,dat zijn ze ook,anders maak je je geen zorgen om ze helaas moeten ze soms hun hoofd stoten,en kunnen wij ze er niet voor behoeden vind het heel knap van je dat je deze actie hebt uitgevoerd,ook al gaat het tegen je natuur in en ik hoop dat ze echt geleerd heeft van deze les,anders mag je dus idd je dreigement uitvoeren,die schrik alleen al doet echt wonderen......en jouw veel pijn,helaas weer een fase waar je doorheen moet......alleen
4 mei 2009 door Loes	Gisteren na het schrijven van mijn reactie kreeg ik er ineens zo genoeg van, dat lieve en begripvolle gedoe van mezelf, dat ik spontaan besloot mijn 'slaapzak/deuren op de knipactie' tóch uit te voeren. Ik ben het écht heel erg zat. Ik schrijf een briefje, stop dat in de hoes van de slaapzak en hang het geheel aan de buitendeur. Knippen voor en achter er op en ik ga naar bed.Ik slaap beroerd. Hoor van alles of denk in elk geval van alles te horen. Wordt zeker drie keer wakker en het kind is nog niet thuis. Uiteindelijk val ik in ene diepere slaap en wordt tegen tienen vanmorgen wakker. Als ik door het raam kijk hangt de slaapzak daar. Onaangeroerd met briefje en al. Ze is de hele nacht niet thuis geweest en de actie is volkomen mislukt!! Ik ben verschrikkelijk boos dat ze voor de tweede keer die week `s nachts niet thuis gekomen is maar tegelijkertijd zie ik het komische van de zaak in en sta nog slaperig te lachen. Ben ik eens een keer kordaat, heb je dát weer! Ze is natuurlijk toch een keer thuis gekomen en er is weer een gesprek geweest. Dit keer helder en duidelijk: "Als je denkt dat het zo moet kan je hier niet wonen." Ze begreep het en was het op alle fronten met me eens en was behoorlijk onder de indruk. Vooral omdat ik er aan verbonden heb dat dit echt de laatste keer is en dat anders haar koffer voor de deur staan en zij haar sleutels in kan leveren. Hoewel ik het erg naar vind om zo te handelen want het is in principe een leuk en gezellig kind. Maar het geeft het me toch ook lucht en een soort bevrijding. De bal ligt nu bij haar. Ik heb mijn best gedaan. Bedankt Wirijo!
3 mei 2009 door wirijo	hoi loes, mijn zoon heeft het spit ermee afgebeten,die heeft alles laten liggen en zei ik ga ajuus je ziet me nooit meer terug is dus gegaan en midden in de nacht kreeg ik een telefoontje,wilma niemand wil me hebben en in de stad kan ik ook niet blijven,heb eerst neergelegd en hij heeft nog 2 keer gebeld,heb toen alleen gezegd,de knip is eraf en verder zoek je het maar uit toen ik wakker werd waren al zijn spullen weer boven,en hij heeft zelf de was gedraaid van alles wat vies was vanaf dat moment,draaide hij om als een blad aan een boom,er is niet meer over gesproken ,het was duidelijk dochter daarentegen heeft bij alle buren aangebeld,was helemaal over de rooie,echter niemand heeft haar binnengelaten,ze zeiden allemaal dat had je moeder eerder moeten doen ze heeft tot midden in de nacht in de schuur gezeten op de kussens van de tuinstoelen,heeft toen uiteindelijk maar gebeld,kind was helemaal verdrietig,en een spijt betuigingen waar je u tegen zegt ook zij past beter op,de schrik zit er nog goed in maar ik had het geluk dat de ouders van vrienden ze niet binnen lieten en zeiden je hebt het er naar gemaakt weet niet of dat bij jou ook zo zou zijn,maar is het proberen waard
2 mei 2009 door Loes	Hallo Wirijo, Bedankt voor je heldere reactie. Ik ben het met je eens maar vind het tegelijkertijd moeilijk om me zo keihard op te stellen. Haar moeder inschakelen voor advies is waarschijnlijk geen goeie actie. In de eerste plaats is zij depressief en leeft zij in een totaal andere wereld dan haar omgeving. De reden waarom de kinderen destijds bij ons zijn gekomen. In de tweede plaats kunnen moeder en kind écht niet door één deur. Altijd ruzies tussen die twee als zij langer dan een middag samen zijn. Bij het laatste gesprek met het losgeslagen wichtje heb ik haar inderdaad gewezen op haar keus om hier te willen blijven en dat zij zich af moet vragen hoe lang ze denkt dat ik dit gedrag blijf pikken. Ze snapte het zei ze. Dat was voor de hierboven beschreven week... Grappig, ik was van de week inderdaad in staat om een slaapzak aan de buitenkant van de hermetisch gesloten buitendeuren van mijn huis te hangen... Waar zijn jouw kinderen na die aktie heen gegaan?
2 mei 2009 door wirijo	hoi loes, pittige tijden voor je ik zou haar de wacht aanzeggen,op een niet mis te verstane manier niet meer begrijpend,niet meer lief,stel je net zo aso op als zij doet natuurlijk is ze losgeslagen,natuurlijk heeft ze het moeilijk,maar dat wil niet zeggen dat zij haar leven en dat van jullie moet verklooien ze heeft aangegeven dat ze graag bij jou wil blijven,maar op deze manier gaat dat niet wat misschien een optie is,om haar moeder er toch bij te betrekken,ook al kan ze het met haar niet vinden,ze is wel de moeder en wie weet heeft zij nog een idee hoe je dit anders aan zou kunnen pakken zelf heb ik bij zoon en dochter na wat akkefietjes hun kleren uit het raam gegooid en de knippen op de deur,zij dachten dat ik maar wat loos aan het dreigen was......niet dus nu gaat het goed en ze kennen de regels,18 of niet,het is mijn huis succes ermee,hoop dat de rust weer keert in jouw gezin

overige weblog artikelen
9 mei 2012	Witte chocolademousse
23 april 2012	Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...)
10 maart 2012	Punt
25 februari 2012	Egotripper
19 februari 2012	Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont!
18 februari 2012	Het mooie seizoen is weer begonnen!
11 februari 2012	Te weinig tijd, of te veel boekjes?
6 februari 2012	Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor....
5 februari 2012	Help! Ik ben oud! ;-)
28 januari 2012	de Boer, Jantje de Boer
1 januari 2012	Pieker je net, it kom doch oars
22 oktober 2011	Out Of The Box
9 juli 2011	Fijne vakantie
30 mei 2011	Update
20 maart 2011	Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel)
28 februari 2011	Social media
5 januari 2011	Go with the flow
24 november 2010	Erg Kip
16 oktober 2010	Lastig
12 september 2010	Ik heb er alle tijd voor
3 september 2010	Maandag onder het mes!
26 juli 2010	Koos Werkeloos
15 juni 2010	Gras
12 mei 2010	Het ultieme relaxen - sauna
5 februari 2010	Het zekerst is het onzekere
28 december 2009	Gewoon doorgaan
20 november 2009	Iets heel anders...
27 oktober 2009	Hoe vertel ik het mijn zoon.
17 september 2009	Moeder ben je voor je hele leven....
17 augustus 2009	Niets went zo snel als luxe
17 juli 2009	Wederopbouw
1 juni 2009	Even wennen
2 mei 2009	`Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen?
21 april 2009	Dip
23 maart 2009	Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk
13 februari 2009	Medium
18 januari 2009	Krokussen en narcissen
14 december 2008	Vier seizoenen
2 december 2008	Dag lief....
12 november 2008	De chemo is niet aangeslagen
22 oktober 2008	Lichtpuntje
4 oktober 2008	Gijs is ongeneselijk ziek....
28 juli 2008	Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?
21 juni 2008	I proudly present....
20 mei 2008	Kinderachtig?
28 april 2008	Rinus
31 maart 2008	...en soms zit het een beetje tegen.
10 maart 2008	Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat.
10 februari 2008	ff niks
22 januari 2008	Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk.
9 januari 2008	Recept voor het opvoeden van pubers
31 december 2007	Op naar 2008!
24 december 2007	Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af!
26 november 2007	De cavia is dood
18 november 2007	Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!`
4 november 2007	Loes - Hondenmens
17 oktober 2007	Loes - Mijmeringen boven de strijkplank
9 september 2007	Loes - Ontucht
18 augustus 2007	Loes - Alles weer normaal
21 juli 2007	Loes - Een échte vakantie!
23 juni 2007	Scrapkoorts - Gijs
3 juni 2007	Niks om aan te trekken
24 april 2007	Loes - Zorgen
13 maart 2007	Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw
12 februari 2007	Loes - Aan de korte riem
13 januari 2007	Loes - Veranderingen
30 december 2006	husseflus - het was een prachtjaar...
11 december 2006	Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes
26 november 2006	husseflus - de smaak van December...
25 oktober 2006	husseflus - eens maar nooit weer.
18 oktober 2006	Loes - Dag vriend
26 september 2006	husseflus - nieuwe tijden
3 september 2006	Loes - Vakantie
27 augustus 2006	husseflus - aan de deur wordt niet gekocht!
8 augustus 2006	Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!!
24 juli 2006	husseflus - playbackshow
18 juli 2006	Loes - Is er leven na de mobiel?
2 juli 2006	husseflus - vliegen en doorgaan
26 juni 2006	Loes - Ik ben het zat!
11 juni 2006	Loes - leuk buurtje
21 mei 2006	Loes - Dromen..... ;-)
2 april 2006	Loes - Never a dull moment
2 maart 2006	Peter - Carnaval
29 januari 2006	Loes - Huishouden en huisregels
20 januari 2006	Peter - Alleenstaand vaderschap
15 december 2005	Loes - Dreumes van éénmetertachtig
3 december 2005	Peter - Sinterklaasstress
1 november 2005	Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders?
3 oktober 2005	Gijs - `Medewerker Operations Support m/v`
1 september 2005	Loes - `Hij is er aan toe.`
7 juli 2005	Gijs - Omdat ik het zeg!
1 februari 2005	Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord
1 september 2004	Loes - Echte vrienden
1 juli 2004	Gijs - Armpjes
1 juni 2004	Loes - Zomervakantie
1 mei 2004	Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen?
1 april 2004	Loes - Hier had ik wel zonder gekund...
1 maart 2004	Loes - Kleine jongens worden groot
1 februari 2004	Gijs - Eén vader, drie dochters.
1 januari 2004	Loes - Gelukkig nieuwjaar!