husseflus - eens maar nooit weer.
25 oktober 2006
De herfst is al weer eventjes aan de gang, en als ik buiten kijk dan zie ik langzaam de bomen weer verkleuren. Het geeft me een ontzettend goed gevoel en ik geniet van het krachtige kleurenpallet wat straks weer om me heen verschijnt. De kortere dagen, de kaarsjes die weer aangaan in de donkere uren. De sfeer en de gezelligheid 
.
Van de zomer, en de vakanties hebben we nu weer difinitief afscheid genomen. Mijn jongste dochter is alweer ettelijke weken terug van een survivalweekje in de Belgisch/Franse ardennen en vond het helemaal het einde. Moe maar voldaan kwam ze terug. Mijn oudste dochter is net weer terug van haar junglereis met prachtige verhalen en een mooie dvd vol film en foto's. En ik, ik ben wat eerder terug gekomen van vakantie bij mijn zus en geloof het of niet, ik ben toe aan vakantie. Mijn vakantie is me ontzettend tegengevallen en ik ben wat vrijwilligerswerk gaan doen om bezig te zijn en te ontspannen, en dat is me heel goed bevallen. Na drie jaar was ik weer in mijn geboortestad terug, echter voelde er niets bij, kreeg nou niet bepaald een warm gevoel van gastvrijheid, en mijn zus waar ik bij logeerde bleek bijna de stiefzus van Assepoester te zijn waar ik absoluut niet mee door één deur kon. De cadeautjes die ik mee had gebracht werden niet eens bekeken, het was dank je, scheur het papier eraf, donder het ergens neer en klaar, een flauwe omhelzing die niet echt van harte ging. Ik dacht dat ze haar leventje wat op de rails had gekregen, ze leek te zijn veranderd die paar keer dat ik haar aan de telefoon heb gehad de afgelopen jaren, wat ook nog meestal vanuit mijn kant kwam. Nu merk je weer hoe belangrijk persoonlijk contact is. Echter heb ik me vergist. Al haar frustraties van ruzies met haar man liep ze op mij en haar kind te botvieren en daar kon ik dus niets mee. Ik mocht ook geen Nederlands praten van haar tegen haar kind. Dan heb je een verkeerde aan mij want ik bepaal zelf hoe ik spreek en wat voor taal ik spreek, hij verstaat me prima. Ik heb haar dit ook medegedeeld dat het juist heel goed is zeker daar hij achter loopt in de Nederlandse taal, toch geprobeerd en mijn uiterste best gedaan om nader te komen tot haar. Een paar keer heb ik gekookt die week maar de gezinsleden weigerde mijn eten te eten, ze gingen liever naar de snackbar. Daar stond ik dus te koken voor mezelf. En ik kan prima koken, heb regelmatig eters in huis die heel graag terugkomen of zichzelf weer uitnodigen omdat het lekker is dus daar lag het niet aan. Alleen wat de boer niet kent dat eet die niet, en mijn zus kan dus niet koken en doet dit ook zelden. Alles wat anders is dan de snackbar of de chinees is vreemd en ik prefereer liever een gezonde voedzame maaltijd. Ze heeft wel een keer haar uiterste best gedaan wat ik erg fijn vond om te kijken hoe ik de dingen klaarmaakte, al ging ze het toch niet onthouden zei ze. Met een lach zei ik dat eten maken een gevoel is en dat je dus ingrediënten toevoegd op gevoel...een beetje durven ook. Of het tot haar doordrong wist ik niet maar het smaakte me prima. Elke dag kwam een vriendin van mijn zus over de vloer en het eerste wat ik kreeg te horen was, "zo ben jij die zaligmakende zus waar iedereen zo goed over praat". Weet jij wel wat je je zus aandoet? Ach zegt mijn zwager, uit dat mens komt toch niets zinnigs. Een heleboel vraagtekens dus, geen idee waar zij noch mijn zwager het over hadden. Ik zei..."er wordt in elk geval over me gepraat dat is wel duidelijk". Ja zegt ze, we moeten telkens die "geweldige" verhalen aanhoren van je ouders over jou. Ik zei dat als mijn zus daar problemen mee heeft ze het zelf kan aangeven naar mijn ouders toe, bovendien ben en voel ik mij niet verantwoordelijk voor hetgene mijn ouders over mij vertellen, zie mijn ouders maar drie keer per jaar en wie weet schuilt er wel een kern van waarheid in en doe ik het gewoon allemaal goed. Verkeerd antwoord dus, en ik zei tegen mijn zus dat ze het de volgende keer aan moest geven naar mijn ouders toe. Ja zei ze: "in de ogen van pap en man doe ik toch altijd alles verkeerd". Ergens vond ik het sneu voor haar maar voel ik me allesbehalve verantwoordelijk voor iemands gedrag en wat hij/zij daarmee tentoonstelt. De vriendin had dus in elk geval al een pisbui naar mij toe. Ik was die knappe dochter waar pap en mam telkens foto's van lieten zien en dat kwetste mijn zus enorm, iets waar ik echt wel in kan komen maar ook iets waar ik niets van af wist en waarover ik me niet schuldig voel want het is iets wat een ander doet of zegt. Ook mijn ouders zijn verantwoordelijk voor hetgene ze zeggen of doen, maar blijkbaar zat er veel haat of jaloezie richting mijn zijde. Ze moest nog even een snerende opmerking maken over het feit dat ik wat dikker was geworden van de medicijnen en de prednison. Boeiend, ik accepteer mezelf volkomen. Vriendin was dus boos. Halverwege de week belde ze op dat ze haar portemonee kwijt was en ze wilde het niet zeggen maar ik zou hem hebben gejat. Even later belde ze weer op en had ze hem zogenaamd per ongeluk in mijn tas gestopt. En weer even later ging de telefoon en bleek ik hem van het aanrecht te hebben gepakt want ze wist zeker dat ze hem daar neer had gelegt toen ik bloemkool aan het snijden was. Ze was gewoon dingen aan het zoeken om me te kwetsen. Ik vertelde mijn zus die ook continu er over bezig bleef dat ze mocht denken wat ze wou, en dat ik wist wat ik deed en er niets mee kon. Zei nog dat ze hem vast ergens in een winkel had laten liggen. En ja hoor, tijdje later belde de politie op, de portemonee was gevonden in een winkel, het stond op video en haar geld was eruit gehaald. Excuses kwamen er niet mijn kant op na twee dagen beschuldigingen die ik rustig over me heen had laten komen. De druppel was voor mij toen die vriendin ons uitnodigde en ik tegen mijn zus zei dat ik geen behoefte had om mee te gaan. Mijn zus begon te schreeuwen tegen mij..."je hebt het wel over mijn vriendin". Ik zei dat ze dan maar alleen moest gaan en dat ik wel thuis zou blijven bij haar zoontje die ook duidelijk aangaf niet mee te willen. Die jongen vroeg om een spelletje monopoli met mij. Mijn zus bleef dus bokkend thuis en binnen een half uur stond de lieve vriendin op hoge poten binnen. Ze ging tegenover me zitten en begon te snuiven als een wilde stier. Ik zei rustig, wat is jouw probleem, toen zei ze...jij bent het probleem. Ik zeg das mooi, alleen kan er niets mee het is toch je eigen probleem. Ze zegt "ja jij komt tussen ons in omdat je hier op vakantie bent en je zus kan niet meer doen wat ze wil doen". Ik zei dat ik de indruk kreeg dat zij bepaalde wat er daar in huis gebeurde. En zo kreeg ik anderhalf uur lang mijn zus en die vriendin over me heen. Hoe ik het lef had om zo tegen die vriendin te praten...ehhh andersom hoe zat het daarmee? En ik zat het gewoon te aanschouwen, liet ze schreeuwen, tieren, uitrazen. Ik was ze aan het observeren en dacht: "wat een geschifte mensen eigenlijk, moet je dat nou zien die hebben werkelijk een schroefje los". "het lijken net kakelende kippen in een slecht toneelstuk". Toen begon ik te knoerhard te lachen om mijn eigen gedachtes, en omdat ze geen vat op me hadden werden ze nog kwader en riep die vriendin "waarom lach je, zeg maar wat je zeggen wil", ja zegt mijn zus waarom lach je, wat doe je eigenlijk hier. Ik zeg: "omdat jullie je ongelooflijk belachelijk maken zo, zoals het er hier aan toegaat is te triest voor woorden". Kon het toen niet meer laten om nog meer te zeggen en zei dus "jij vondt het leuk dat ik kwam maar eigenlijk ben ik een stoorzender die teveel ziet hoe het er hier aan toe gaat. Je man (mijn zwager) bekt jouw (mijn zus) af als een hond, jij (mijn zus) zit de hele dag in de verdediging en kan het niet winnen, dat reageer je af op je kind die vervolgens begint te jengelen of een grote mond geeft en vervolgens blijven er reacties komen van zwager lief en vriendin die erg misselijkmakend zijn en dan ga jij weer in de verdediging en reageert het weer af op het kind en nu op mij deze week".Ik zeg "en zij gaat met je man naar bed en je vind het niet prettig maar durft er niks van te zeggen omdat je bang bent alles kwijt te raken". "Het kind loopt continu te knipperen met zijn ogen en te trekken met zijn gezicht van de zenuwen". Koken kun je niet en de hele dag bestaat uit snoepen, snacken, zeiken en zeuren en hier heb ik dus niets mee en zo had ik mijn zegje gedaan en waren ze beide muisstil. Op zich was dit voor mij nog te hebben want ik vond het wel een keer mooi ter observatie, en met alle verwijten die ik naar mijn hoofd kreeg al die dagen heb ik weer eens mijn werkelijke zus gezien en heeft het me weer met mijn beide voeten terug op aarde geworpen. Echter is op een gegeven moment de maat vol voor mij en als ik dan mijn zegje doe dan krijgt men het ook te horen. Ook al blijf ik dan rustig en respectvol naar andere toe men is vaak overbluft omdat men het niet verwacht daar ik telkens zo rustig blijf, amper onder de indruk ben van wat een ander vind of zegt. Spijt heb ik er niet van mijn zegje te hebben gedaan, want dit kwam nog na het moment dat er iets gezegt werdt over mijn overleden broertje. Ettelijke jaren geleden is hij overleden en hebben we hem thuis gevonden, de waarheid weten we niet precies over zijn dood, maar ik heb hem gezien en zijn ogen waren kapot gebarsten als glas. Volgens de politie is hij gestruikeld en gevallen op een stroomkabel tijdens het klussen. Echter moest mijn zwager er even grapjes over maken dat mijn broertje sexverslaafd was en knijpers op zijn tepels en mannelijkheid zou hebben gezet om via stroom lust op te wekken en dat die iets teveel volt heeft gebruikt hahaha. Dat is het enige moment geweest dat er bij mij iets knakte, al het andere wat ze deden of zeiden daar was ik niet van onder de indruk, maar ze weten hoeveel verdriet ik heb gehad na de dood van mijn broertje en ik vond er dus niks hahaha aan. Mijn broertje had weinig contact met mijn zus en wij waren echte maatjes van elkaar. Dit trof me dus in het diepste van mijn ziel. Alle beloftes die mijn zus had gedaan, zo van dan kom je hier ontspannen na je operaties, dan kun je tot rust komen hier en gaan we leuke dingen doen waren geklets in de ruimte. Ben heel sterk weer tot het besef gekomen dat vossen wel hun haren verliezen maar niet hun streken. Dat heeft me doen besluiten om weg te gaan daar en ben ik ipv twee weken er de helft maar gebleven en heb ik daarna andere dingen gedaan en nagedacht. Voordat ik naar huis ging heb ik het graf van mijn broertje bezocht en er een bos rozen neergelegt. Ik heb nu voor mezelf besloten difinitief een einde te zetten in mijn contact met haar en haar gezin, dus ergens is het wel goed voor geweest. Het is zo respectloos als ze mijn vader een ouwe l*l noemen omdat hij niet elk jaar een deel van zijn vermogen aan ze geeft.Verdrietig ben ik allesbehalve over hoe ik behandeld ben, dat kwetst je alleen maar als je het toelaat...dit waren nog één van hun beste buien, echter heb ik wel medelijden met ze en met name met het kind wat er tussenin zit en totaal geen opvoeding geniet. Ik ben met goede intensies daar naar toe gegaan. Ik heb nog een gesprek gehad heel even met haar en haar verteld dat ze eens heel goed naar haar huwelijk en hun manier van doen moest kijken met name naar zichzelf maar ook naar anderen toe. Ik zei: "mij heb je er niet mee, alleen maar jezelf want je bent allesbehalve gelukkig". Ach zegt ze: "eigenlijk wil ik al jaren scheiden, maar deze week krijg ik de mooiste flatscreen tv en volgende maand een nieuw aanrechtblad van meer dan 11.000 euro met hele mooie kranen en nieuwe kookplaat. Ik zei: "lieverd ik hoop dat je gelukkig word met al dat materialisme en de schijn opwekken van een gelukkig gezin voor de buitenwereld" Ik had kunnen zeggen: "je kookt niet eens of de hele buurt roddelt over jullie", want ook dat heb ik gehoord en de verhalen die rondgaan zijn in en in triest, maar het zou haar niet bereikt hebben. Continu heb ik vrij rustig met haar gepraat, waarbij zij geen greintje respect konden opbrengen om normaal te doen. Ik vond het dus weer heerlijk om thuis te komen en dacht: "wat heb ik toch een fijn gezin en fijne respectvolle mensen/vrienden om me heen". Gelukkig hebben mijn beide dochters het wel erg naar hun zin gehad en willen heel snel weer op reis naar een volgende bestemming. De jongste is in de tijd dat ik weg was alleen in mijn huis gebleven met haar vriend en hun kindje. En toen ik thuiskwam was het huis aan de ene kant netjes opgeruimd, maar in mijn slaapkamer stonden allemaal zakken met lego die ze uit de kelder hadden gehaald. En overal stonden legohuisjes. Mijn bijna volwassen dochter, moeder van een kindje met een vriend van 23 had charles dickenshuisjes willen bouwen voor de kerst omdat ze daar nu al naar uitkijkt. En ze heeft elke dag een volwaardige maaltijd gekookt voor haar en haar vriend. En ze zei: "mam, maar één keer is de brandalarm afgegaan tijdens het koken". En ik zei met een lach, dan ben ik blij dat mijn huis er nog staat. 
Ze gaf me een dikke knuffel en zei: "mam ik heb je wel gemist hoor". Dat deed mijn hart goed, zoveel liefde, warmte en respect. Tegen mijn oudste dochter had ik gezegd dat ze niets mee hoefde te nemen als souvenier, maar ze had een kado voor mij, voor mijn andere dochter en nog voor een paar vrienden en kennissen. En mijn vader belde later op en zei toen dat die meid ook altijd aan iedereen denkt en nooit iemand vergeet. En toen zei ik: "ja dat doet ze ook" Toen zei mijn vader dat ik trots op mezelf mocht zijn en ik deelde hem mee dat ik dat ook was. Ik zei: "pa het zou goed zijn om wat meer tegen mijn zus te zeggen wat ze goed doet ipv. tegen haar te vertellen wat ik goed doe, ik denk dat ze dat enorm zal waarderen". Een vriend van me vroeg aan me: "waar zou je graag naartoe willen op vakantie toen hij hoorde hoe het gegaan was". Ik zei even niets, vind het thuis zo heerlijk rustig, een heerlijke plek om te zijn. Het kado van mijn oudste dochter (een handgesneden boedha) heb ik in mijn nieuwe eetkamer die bijna af is gezet. Ik ga me weer even heerlijk bezighouden met werken, klussen, mijn gezin en mijn ziekenhuis uurtjes. Voor de derde keer op anderhalve maand tijd heb ik weer een antibioticakuur en denken de artsen weer aan prednison, en soms zit ik tegen het plafond van de pijn of de bijwerkingen en dan is rust zo welkom. En vandaag kreeg ik de uitslag van mijn rugfoto's en daaruit kwam naar voren dat mijn tussenwervelschijf afgesleten is, discopathie. Nooit van gehoord maar het verklaard wel weer een heleboel pijn na de operatie. Mijn moeder belde me op en zei... "er stonden rozen op het graf, die kunnen alleen maar van jou zijn, dank je wel". Ik zei: "graag gedaan", slaakte een zucht. Weer een stukje rijker, wijzer en krachtiger geworden en afscheid genomen van dingen waar ik niets mee kan.
En zo kijk ik uit naar de feestdagen die komen gaan. Een vriend van me werkt als vrijwilliger buiten zijn werk om voor een jongerencentrum, en samen met hem was ik wat ideetjes aan het bedenken voor de halloween/spookparty. Ik heb mijn hulp aangeboden, dus als hij me nodig heeft dan ga ik meehelpen en heb ik weer wat moois voor de boeg.
groetjes husseflus. 
| overige weblog artikelen |
| 9 mei 2012 | Witte chocolademousse |
| 23 april 2012 | Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...) |
| 10 maart 2012 | Punt |
| 25 februari 2012 | Egotripper |
| 19 februari 2012 | Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont! |
| 18 februari 2012 | Het mooie seizoen is weer begonnen! |
| 11 februari 2012 | Te weinig tijd, of te veel boekjes? |
| 6 februari 2012 | Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor.... |
| 5 februari 2012 | Help! Ik ben oud! ;-) |
| 28 januari 2012 | de Boer, Jantje de Boer |
| 1 januari 2012 | Pieker je net, it kom doch oars |
| 22 oktober 2011 | Out Of The Box |
| 9 juli 2011 | Fijne vakantie |
| 30 mei 2011 | Update |
| 20 maart 2011 | Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel) |
| 28 februari 2011 | Social media |
| 5 januari 2011 | Go with the flow |
| 24 november 2010 | Erg Kip |
| 16 oktober 2010 | Lastig |
| 12 september 2010 | Ik heb er alle tijd voor |
| 3 september 2010 | Maandag onder het mes! |
| 26 juli 2010 | Koos Werkeloos |
| 15 juni 2010 | Gras |
| 12 mei 2010 | Het ultieme relaxen - sauna |
| 5 februari 2010 | Het zekerst is het onzekere |
| 28 december 2009 | Gewoon doorgaan |
| 20 november 2009 | Iets heel anders... |
| 27 oktober 2009 | Hoe vertel ik het mijn zoon. |
| 17 september 2009 | Moeder ben je voor je hele leven.... |
| 17 augustus 2009 | Niets went zo snel als luxe |
| 17 juli 2009 | Wederopbouw |
| 1 juni 2009 | Even wennen |
| 2 mei 2009 | `Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen? |
| 21 april 2009 | Dip |
| 23 maart 2009 | Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk |
| 13 februari 2009 | Medium |
| 18 januari 2009 | Krokussen en narcissen |
| 14 december 2008 | Vier seizoenen |
| 2 december 2008 | Dag lief.... |
| 12 november 2008 | De chemo is niet aangeslagen |
| 22 oktober 2008 | Lichtpuntje |
| 4 oktober 2008 | Gijs is ongeneselijk ziek.... |
| 28 juli 2008 | Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? |
| 21 juni 2008 | I proudly present.... |
| 20 mei 2008 | Kinderachtig? |
| 28 april 2008 | Rinus |
| 31 maart 2008 | ...en soms zit het een beetje tegen. |
| 10 maart 2008 | Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat. |
| 10 februari 2008 | ff niks |
| 22 januari 2008 | Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk. |
| 9 januari 2008 | Recept voor het opvoeden van pubers |
| 31 december 2007 | Op naar 2008! |
| 24 december 2007 | Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af! |
| 26 november 2007 | De cavia is dood |
| 18 november 2007 | Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!` |
| 4 november 2007 | Loes - Hondenmens |
| 17 oktober 2007 | Loes - Mijmeringen boven de strijkplank |
| 9 september 2007 | Loes - Ontucht |
| 18 augustus 2007 | Loes - Alles weer normaal |
| 21 juli 2007 | Loes - Een échte vakantie! |
| 23 juni 2007 | Scrapkoorts - Gijs |
| 3 juni 2007 | Niks om aan te trekken |
| 24 april 2007 | Loes - Zorgen |
| 13 maart 2007 | Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw |
| 12 februari 2007 | Loes - Aan de korte riem |
| 13 januari 2007 | Loes - Veranderingen |
| 30 december 2006 | husseflus - het was een prachtjaar... |
| 11 december 2006 | Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes |
| 26 november 2006 | husseflus - de smaak van December... |
| 25 oktober 2006 | husseflus - eens maar nooit weer. |
| 18 oktober 2006 | Loes - Dag vriend |
| 26 september 2006 | husseflus - nieuwe tijden |
| 3 september 2006 | Loes - Vakantie |
| 27 augustus 2006 | husseflus - aan de deur wordt niet gekocht! |
| 8 augustus 2006 | Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!! |
| 24 juli 2006 | husseflus - playbackshow |
| 18 juli 2006 | Loes - Is er leven na de mobiel? |
| 2 juli 2006 | husseflus - vliegen en doorgaan |
| 26 juni 2006 | Loes - Ik ben het zat! |
| 11 juni 2006 | Loes - leuk buurtje |
| 21 mei 2006 | Loes - Dromen..... ;-) |
| 2 april 2006 | Loes - Never a dull moment |
| 2 maart 2006 | Peter - Carnaval |
| 29 januari 2006 | Loes - Huishouden en huisregels |
| 20 januari 2006 | Peter - Alleenstaand vaderschap |
| 15 december 2005 | Loes - Dreumes van éénmetertachtig |
| 3 december 2005 | Peter - Sinterklaasstress |
| 1 november 2005 | Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders? |
| 3 oktober 2005 | Gijs - `Medewerker Operations Support m/v` |
| 1 september 2005 | Loes - `Hij is er aan toe.` |
| 7 juli 2005 | Gijs - Omdat ik het zeg! |
| 1 februari 2005 | Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord |
| 1 september 2004 | Loes - Echte vrienden |
| 1 juli 2004 | Gijs - Armpjes |
| 1 juni 2004 | Loes - Zomervakantie |
| 1 mei 2004 | Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen? |
| 1 april 2004 | Loes - Hier had ik wel zonder gekund... |
| 1 maart 2004 | Loes - Kleine jongens worden groot |
| 1 februari 2004 | Gijs - Eén vader, drie dochters. |
| 1 januari 2004 | Loes - Gelukkig nieuwjaar! |
