Loes - Dag vriend

18 oktober 2006

Acht jaar geleden vond ik mijn hond in een asiel. Hoewel het niet meevalt te kiezen, als allemaal zielige trouwe honden ogen je aankijken vanachter hun tralies, koos ik voor “Flatje”, een één jaar oude Flatcoated Retreiver. Een dolenthousiaste, vriendelijke en goedmoedige hond, die zijn dagen samen met een andere hond sleet in een hok van twee vierkante meter. Ik noemde hem Makker. Vanaf het eerste moment klikte het tussen deze hond en Floppie, het hondje dat ik al had, bleek Makker een ideale familie hond en lief voor Sam.

Volgens de medewerkers van het asiel was Maker gevonden in een bos. Of hij was weg gelopen, of achter gelaten was verder niet bekend. Daardoor vond ik het in eerste instantie griezelig om hem los te laten lopen. Stel je voor dat hij inderdaad een wegloper was en ik hem weer kwijt zou raken! “Ach welnee.” Zei mijn vriendin, tijdens een gezamenlijke wandeling. “Dat beest gaat nergens heen. Die heeft is veel te blij met je.” En dus liet ik hem los. Zelden heb ik een hond zo overduidelijk blij gezien met de ruimte die hij had. Met grote bokken sprongen dartelde hij om ons heen. In grote cirkels rende hij door het bos, genietend van het feit dat hij eindelijk zijn poten kon strekken, niet telkens die ruk van dat touw aan zijn nek voelde en ongestoord kon snuffelen. ‘Vrijheid!’ En mijn vriendin bleek gelijk te hebben. Na elke cirkel door het bos, kwam hij even terug op het pad - koppen tellend of we er allemaal nog waren. Om vervolgens weer te verdwijnen tussen de bomen, op zoek naar plekken die hij nog niet besnuffeld had.
Vanaf dat moment heb ik ontelbare wandelingen met mijn Makker gemaakt. In het bos, door de weilanden achter ons huis, mee naar het strand, en langs de fiets. En telkens weer was hij onvermoeibaar en dolenthousiast dat hij met de baas mee mocht en lekker kon rennen. En genoot niet alleen de hond, maar ook ik van hem en zijn tomeloze energie en plezier.
Als ik thuis kwam was Makker de eerste die mij kwam begroeten, met Floppie in zijn kielzog. Zijn lijf schommelde van voor tot achter door het gezwaai van zijn staart, terwijl hij letterlijk trappelend van ongeduld stond te wachten op het vertrouwde rinkelende geluid van zijn riem voor weer een wandeling. En of ik nu vijf minuten weg was geweest of vijf uur - altijd even enthousiast. ‘Ze is er weer!’
Ik kan me niet herinneren dat Makker ooit lelijk heeft gedaan. Hij deed niet lelijk tegen Floppie, die van puur enthousiasme in Makker zijn poten beet als we naar buiten gingen. Hij deed niet lelijk tegen ons als we per ongeluk een keer op zijn poot of staart stonden. Hij begroette de poes met een lik over zijn neus. En als het toevallig zo was dat de poes op zijn bed lag, stuurde Makker hem niet weg, werd er niet gegromd, maar ging hij er berustend naast liggen.
Tijdens verdrietige momenten ging er troost van het beest uit. Met een bijna meevoelende blik kon hij met zijn snoet tegen mijn arm aan duwen en zijn kop op schoot leggen alsof hij wilde zeggen: “Aai mij maar, dan gaat het beter.” En gek genoeg was dat dan ook zo. Zoals zijn vrolijk dartele gedrag me aan het lachen kon maken. En zijn vragen om aandacht, al kwam het soms even niet uit, toch aandoenlijk was en er altijd voor zorgde dat hij die aandacht ook kreeg. Want ik was nu eenmaal verknocht aan die hond. Makker bleek wat zijn naam ook zegt - een échte makker.

En ineens werd hij ziek. Zijn eetlust nam af. Hij was véél minder enthousiast. Aan alles was te zien dat Makker niet zichzelf was. In eerste instantie dachten we dat het aan de artrose lag die enkele weken eerder was geconstateerd. Maar daar had hij medicijnen voor. Hij zou weer helemaal de oude moeten zijn. En die bobbel in zijn buik is ook raar. En zijn oogwit en huid is veel te wit. Zijn energie nam in een razend tempo af. Hier ging iets niet goed. Met lood in de schoenen gaan Gijs en ik die maandag naar de dierenarts. Vanaf dat moment ging het snel. De dierenarts maakte zich ook zorgen en maakt met spoed een afspraak voor ons bij de specialist in Utrecht. Die maakt een echo en stelt vast dat Makker aan acute leukemie lijdt. Zijn milt is ernstig vergroot en de man is niet hoopvol. Prednison zou kunnen helpen om de leukemie te remmen en het leven van Makker dragelijk te verlengen.
Aangeslagen, verdrietig en overdonderd verlaten we de praktijk. Makker sjokt achter ons aan. Ik heb vreselijk met het beest te doen en wil hem helpen, hem beter maken, hem weer laten genieten, hem niet kwijt raken. Maar ik ben ook bang dat het niet gaat lukken. Toch rijden we op weg naar huis langs onze eigen dierenarts voor de medicijnen. Ik weet ook dat ik elke redelijke kans die er is wil aangrijpen om alles ten goede te keren, en dat ik me later niet af wil vragen of ik misschien toch beter zus of zo had moeten doen. Makker krijgt een injectie prednison en we krijgen pillen mee die we twee maal daags door zijn eten mogen geven, te beginnen de volgende dag. Dinsdag ochtend krijg ik hem met moeite aan het eten, de pil zit er in. Ik moet naar mijn werk en ben er met mijn hoofd niet bij. Makker ziet er slechter uit. Ik maak me zorgen en vrees dat het niet goed zal gaan, maar hoop natuurlijk heel erg van wel. Gelukkig is Gijs vrij en is de hond niet alleen. Omdat Makker moet aansterken, kookt Gijs kip en rijst voor hem. Maar hij wil niets eten, niet drinken en ligt alleen maar. Als ik s`avonds thuis kom en hem roep komt hij overeind om mij te begroeten maar hij doet het met zijn laatste krachten. Makker is op. Hij gaat het niet redden.

Het is een vreselijke beslissing, waar ik me gevoelsmatig heel erg tegen verzet, maar waarvan mijn verstand zegt dat het moet - we besluiten dat we Makker moeten laten inslapen. Lijden moeten we hem besparen. De afspraak met de dierenarts is snel gemaakt. Waardeloos telefoontje.
Ik vertel het zachtjes aan mijn Makker, en aai hem over zijn kop. We vertellen het de kinderen. Ineens hangt de kamer vol verdriet. Iedereen neemt afscheid van het inmiddels zielige hoopje hond. We troosten elkaar en lopen we wat doelloos rond, en zitten om beurten op de grond bij onze hond tot we weg moeten. Makker ligt het best in de ruime kofferbak, waar hij altijd zat als we uitgaan. Ik ga achterin, zodat ik hem kan aaien onder weg.
Als we er bijna zijn voel ik dat zijn ademhaling veranderd. En als we voor de deur van de dierenarts staan en de klep open doen sterft hij terwijl ik zijn kop in mijn armen heb.

Op dinsdagavond 10 oktober is mijn Makker is overleden.
Dag vriend, ik mis je verschrikkelijk….

Reacties
Schrijf zelf een reactie
25 oktober 2006 door husseflus	Ik heb in mijn leven heel wat honden/katten gehad, en meermaals ook afscheid moeten nemen van mijn beestjes. Ik voel heel erg met je mee loes...zelfs zo erg dat ik even een traantje weg heb moeten pinken omdat ik heel levendig voor me zie hoe zo een beestje met zijn trouwe ogen wegzakt. Zit hier gewoon te janken, hus is een beetje gevoelig op dit moment. Wat fijn meis, dat hij bij jullie zo een goed thuis heeft gehad. Dat hij vrij mocht zijn en toch terug kwam omdat hij het goed had bij jullie. Dankbaarheid dat jullie hem dat hebben kunnen geven. sterkte loes.
24 oktober 2006 door Ina	Heel veel sterkte gewenst, Loes! Het valt niet mee om zo'n trouw beest te moeten missen. Groetjes van Ina
22 oktober 2006 door silvie	Lieve Loes Ik begrijp zo goed hoe je je voelt. Het verhaal komt mij erg bekend voor. Wobbe, onze Berner Sennen, had dezelfde symptonen. Alleen is hij overleden aan de gevolgen van een maagkanteling en kon hij niet meer gered worden vanwege zijn ziekete, dus ook inslapen. Hij was net 7 geworden. Helaas een paar maanden na het overlijden van mn man. Ik kon hem niet missen, maar moest. Heel veel sterkte Loes
19 oktober 2006 door 1Ouder	Sterke Loes! Dit jaar mijn 17 jarige kat in moeten laten slapen. Zo'n beestje is toch onderdeel van je leven, het is best verdrietig om afscheid te moet nemen.

overige weblog artikelen
9 mei 2012	Witte chocolademousse
23 april 2012	Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...)
10 maart 2012	Punt
25 februari 2012	Egotripper
19 februari 2012	Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont!
18 februari 2012	Het mooie seizoen is weer begonnen!
11 februari 2012	Te weinig tijd, of te veel boekjes?
6 februari 2012	Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor....
5 februari 2012	Help! Ik ben oud! ;-)
28 januari 2012	de Boer, Jantje de Boer
1 januari 2012	Pieker je net, it kom doch oars
22 oktober 2011	Out Of The Box
9 juli 2011	Fijne vakantie
30 mei 2011	Update
20 maart 2011	Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel)
28 februari 2011	Social media
5 januari 2011	Go with the flow
24 november 2010	Erg Kip
16 oktober 2010	Lastig
12 september 2010	Ik heb er alle tijd voor
3 september 2010	Maandag onder het mes!
26 juli 2010	Koos Werkeloos
15 juni 2010	Gras
12 mei 2010	Het ultieme relaxen - sauna
5 februari 2010	Het zekerst is het onzekere
28 december 2009	Gewoon doorgaan
20 november 2009	Iets heel anders...
27 oktober 2009	Hoe vertel ik het mijn zoon.
17 september 2009	Moeder ben je voor je hele leven....
17 augustus 2009	Niets went zo snel als luxe
17 juli 2009	Wederopbouw
1 juni 2009	Even wennen
2 mei 2009	`Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen?
21 april 2009	Dip
23 maart 2009	Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk
13 februari 2009	Medium
18 januari 2009	Krokussen en narcissen
14 december 2008	Vier seizoenen
2 december 2008	Dag lief....
12 november 2008	De chemo is niet aangeslagen
22 oktober 2008	Lichtpuntje
4 oktober 2008	Gijs is ongeneselijk ziek....
28 juli 2008	Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?
21 juni 2008	I proudly present....
20 mei 2008	Kinderachtig?
28 april 2008	Rinus
31 maart 2008	...en soms zit het een beetje tegen.
10 maart 2008	Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat.
10 februari 2008	ff niks
22 januari 2008	Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk.
9 januari 2008	Recept voor het opvoeden van pubers
31 december 2007	Op naar 2008!
24 december 2007	Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af!
26 november 2007	De cavia is dood
18 november 2007	Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!`
4 november 2007	Loes - Hondenmens
17 oktober 2007	Loes - Mijmeringen boven de strijkplank
9 september 2007	Loes - Ontucht
18 augustus 2007	Loes - Alles weer normaal
21 juli 2007	Loes - Een échte vakantie!
23 juni 2007	Scrapkoorts - Gijs
3 juni 2007	Niks om aan te trekken
24 april 2007	Loes - Zorgen
13 maart 2007	Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw
12 februari 2007	Loes - Aan de korte riem
13 januari 2007	Loes - Veranderingen
30 december 2006	husseflus - het was een prachtjaar...
11 december 2006	Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes
26 november 2006	husseflus - de smaak van December...
25 oktober 2006	husseflus - eens maar nooit weer.
18 oktober 2006	Loes - Dag vriend
26 september 2006	husseflus - nieuwe tijden
3 september 2006	Loes - Vakantie
27 augustus 2006	husseflus - aan de deur wordt niet gekocht!
8 augustus 2006	Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!!
24 juli 2006	husseflus - playbackshow
18 juli 2006	Loes - Is er leven na de mobiel?
2 juli 2006	husseflus - vliegen en doorgaan
26 juni 2006	Loes - Ik ben het zat!
11 juni 2006	Loes - leuk buurtje
21 mei 2006	Loes - Dromen..... ;-)
2 april 2006	Loes - Never a dull moment
2 maart 2006	Peter - Carnaval
29 januari 2006	Loes - Huishouden en huisregels
20 januari 2006	Peter - Alleenstaand vaderschap
15 december 2005	Loes - Dreumes van éénmetertachtig
3 december 2005	Peter - Sinterklaasstress
1 november 2005	Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders?
3 oktober 2005	Gijs - `Medewerker Operations Support m/v`
1 september 2005	Loes - `Hij is er aan toe.`
7 juli 2005	Gijs - Omdat ik het zeg!
1 februari 2005	Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord
1 september 2004	Loes - Echte vrienden
1 juli 2004	Gijs - Armpjes
1 juni 2004	Loes - Zomervakantie
1 mei 2004	Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen?
1 april 2004	Loes - Hier had ik wel zonder gekund...
1 maart 2004	Loes - Kleine jongens worden groot
1 februari 2004	Gijs - Eén vader, drie dochters.
1 januari 2004	Loes - Gelukkig nieuwjaar!