Het verhaal van Ria
30 november 2003 door Ria
Hoi ik ben Ria en heb twee kinderen 10 en 12 jaar, sinds januari 2003
ben ik weduwe. We hebben het hier erg moeilijk mee.
Het begon in het voorjaar van 2001. Mijn man voelde zich niet goed. Had
erg last van reumatische klachten, dit was niet zo vreemd omdat onze jongste
al jeugdreuma vanaf zijn derde heeft. Bloedonderzoek wees niks uit. De
reumatoloog werd toch ingeschakeld: een wachtlijst van 3,5 maand. Hij
kreeg alvast medicijnen voorgeschreven om de reuma tegen te gaan en zo
gingen er weken voorbij. En steeds ging het slechter en slechter. In augustus
ging het ineens erg slecht. Weer contact met reumateloog, maar we moesten
netjes de wachtlijst afwachten.
Het bleef slechter gaan: eten ging niet meer, hij viel kilo's af en werd
geel.
Na van alles geprobeerd te hebben werd de maagdarm specialist ingeschakeld.
Een bloedonderzoek en een maagonderzoek volgden. Paniek: het bloed wat
niet goed. Naar huis en afwachten maar. Mijn man werd de volgende dag,
11 september, opgenomen. We hebben ons gemeld in het ziekenhuis en kregen
te horen dat er vandaag geen specialist zou komen. Een uur later stonden
3 specialisten bij het bed (paniek dus) allemaal onderzoeken maar niets
was goed. Hij ging naar de intensive care.
Het kwam erop neer dat mijn man een zeldzame vorm van reuma had, deze
vorm taste de organen aan. De nieren waren aangetast en met de lever ging
het ook slecht.
Na anderhalf jaar vol tegenslagen overleed mijn man in januari onverwacht
aan een acute hartstilstand. Dit gebeurde terwijl de kids voor hem stonden
zonder enige voorbereiding.
In paniek de ambulance gebeld. Direct werd begonnen met reanimeren. De
huisarts kwam binnen en met haar gesproken. Mijn man en ik hadden afgesproken
dat er geen levensrekkende dingen zouden moeten gebeuren.
Ik heb dus de reanimatie stil laten zetten en was ervan overtuigd dat
ik er goed aan deed, maar toch het voelde het niet goed. Ik voel mij,
een jaar nadien, nog steeds schuldig dat ik dat besloten heb, ook al was
het afgesproken.
En dan moet je verder met de kids. Met de jongste ging het opeens erg
slecht. De reuma sloeg genadeloos om zich heen. Toen kwamen de problemen.
Leg een kind maar is uit dat je niet dood gaat ook al heb je reuma. Voor
een kind is reuma reuma. Dat er zoveel soorten zijn telt voor hun niet.
Het is de onverwachte dood die zoveel oproept. Nu een jaar later staat
dat nog steeds centraal. Maar er is nog steeds angst om de ziekte van
onze jongste zoon. Ook al is hij onderzocht op de ziekte van mijn man.
Ze hebben niks gevonden. Steeds weer proberen het leven op te pakken.
Het gaat inmiddels weer wat beter met mijn jongste zoon, maar het is zorgelijk
en beangstigend. Met de oudste gaat het redelijk, die heeft het nog steeds
moeilijk en is soms ontzettend boos.
Groetjes Ria
(geen reactie mogelijk)