Ik ben onlangs intensief in therapie geweest omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Tijdens de therapie ben ik er achter gekomen dat ik geen liefde voel voor mijn man. Wel als vader van onze 2 kinderen (2+5)maar niet als partner. Dit is nooit anders geweest, maar ik kijk nu anders naar de liefde.
Ik twijfel zo of ik wil scheiden. Als ik denk aan mezelf en aan onze relatie is het heel duidelijk. Wij passen niet bij elkaar, ik houd niet van hem als partner, er is geen echte liefde.
Maar als ik denk aan ons gezin ... dan gaat alles eigenlijk prima. We zijn echte maatjes wat dat betreft. Werken beide, hebben beide een drukke baan en toch weten we ons gezin goed met het werk te combineren. Mijn man is een lieve papa, die ook veel aandacht aan de kinderen besteed.
Ik voel dat ik ook voor mijn eigen geluk moet gaan. Maar ik ben zo bang voor wat ik de kinderen hierdoor mee geef. Voor hen is het zoals het nu is prima. We maken geen ruzie, doen leuke dingen samen. etc.
Ik zou graag willen weten of iemand dit verhaal herkent, die toch de stap heeft genomen om te gaan scheiden. Hoe kijk je daar nu op terug?
Ik ben bang dat ik spijt krijg ...
Als ik puur voor mezelf spreek dan heb ik geen seconde spijt gehad.
Maar ik had dan ook geen enkele twijfel................
Dora wrote:
Ik twijfel zo of ik wil scheiden.
Maar als ik denk aan ons gezin ... dan gaat alles eigenlijk prima. We zijn echte maatjes wat dat betreft.
Mijn man is een lieve papa, die ook veel aandacht aan de kinderen besteed.
Ik voel dat ik ook voor mijn eigen geluk moet gaan. Maar ik ben zo bang voor wat ik de kinderen hierdoor mee geef. Voor hen is het zoals het nu is prima. We maken geen ruzie, doen leuke dingen samen. etc.
Bij mij roept dit alleen maar vragen op:
Wat is dat dan precies? Je eigen geluk? Wat is 'houden van' precies?
Je gezin loopt lekker, je bent maatjes, je doet leuke dingen, je maakt geen ruzie.
Maar je zit niet lekker in je vel.
Wordt je dan gelukkig van een scheiding?
Ben je gelukkiger in je eentje?
Of ga je ervan uit dat er een 'mr. Right' klaarstaat om alles beter en leuker te doen dan je man?
Ik zou het niet doen.
Ik heb het gevoel dat je therapeut je in deze richting stuurt (je kijkt nu 'anders' naar de liefde en concludeert dat je niet van hem houdt) en dat er misschien ook een andere weg is om beter in je vel te komen zitten. Misschien is sámen in therapie een optie.
Zo ge 't makt, zo hedde 't
Dora wrote:
Ik ben onlangs intensief in therapie geweest omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Tijdens de therapie ben ik er achter gekomen dat ik geen liefde voel voor mijn man. Wel als vader van onze 2 kinderen (2+5)maar niet als partner. Dit is nooit anders geweest, maar ik kijk nu anders naar de liefde.
Ik twijfel zo of ik wil scheiden. Als ik denk aan mezelf en aan onze relatie is het heel duidelijk. Wij passen niet bij elkaar, ik houd niet van hem als partner, er is geen echte liefde.
Maar als ik denk aan ons gezin ... dan gaat alles eigenlijk prima. We zijn echte maatjes wat dat betreft. Werken beide, hebben beide een drukke baan en toch weten we ons gezin goed met het werk te combineren. Mijn man is een lieve papa, die ook veel aandacht aan de kinderen besteed.
Ik voel dat ik ook voor mijn eigen geluk moet gaan. Maar ik ben zo bang voor wat ik de kinderen hierdoor mee geef. Voor hen is het zoals het nu is prima. We maken geen ruzie, doen leuke dingen samen. etc.
Ik zou graag willen weten of iemand dit verhaal herkent, die toch de stap heeft genomen om te gaan scheiden. Hoe kijk je daar nu op terug?
Ik ben bang dat ik spijt krijg ...
Bij twijfel niet inhalen zegt men toch altijd?
Wat versta je onder je eigen geluk?
Zit jou geluk dan ook niet ''gewoon'' in het maatjes zijn met je man? In je gezin? In die leuke dingen met elkaar doen?
En al zou er iemand zijn die dit zelfde gevoel meegemaakt heeft, dan nóg is het niet JOU gevoel. En weet je ook niet of JIJ spijt gaat krijgen, al heeft die ander dat niet.
Ik zou denk ik niet gaan scheiden van een man die goed voor mij en mijn kinderen is.
Je eigen geluk? Zit dat niet al in dit huwelijk? Maar zie of voel je het niet meer zo?
Wel lijkt me dit heel moeilijk voor je. Twijfel bij zoiets belangrijks is iets vreselijks.
Geef het wat meer tijd, ga niet over 1 nacht ijs. Ik zou er toch wel heeeeeeel wat nachtjes ijs overheen laten gaan voor ik zou gaan scheiden.
Mocht je dit gevoel blijven houden, kan het altijd nog.
Ik wens je sterkte, geduld en wijsheid.
Dora wrote:
(...)
Maar als ik denk aan ons gezin ... dan gaat alles eigenlijk prima. We zijn echte maatjes wat dat betreft. Werken beide, hebben beide een drukke baan en toch weten we ons gezin goed met het werk te combineren. Mijn man is een lieve papa, die ook veel aandacht aan de kinderen besteed. (...) Voor hen is het zoals het nu is prima. We maken geen ruzie, doen leuke dingen samen. etc.
Mocht je de stap nemen, mag ik jouw man dan? Klinkt als de ideale papa voor mijn kinderen en het lijkt me geweldig om met iemand te mogen leven met wie ik leuke dingen kan doen, die een maatje is, met wie ik geen ruzie hoef te maken...
Ik heb dat namelijk nooit gekend...
Normal is overrated...
Hallo,
Ik ben het met de anderen eens. Heb je voor jezelf wel duidelijk hoe het er dan uit moet gaan zien als je gescheiden bent? Wat gaat er dan zoveel beter voor je worden dat je de, in mijn ogen, stabiele situatie voor de kinderen overhoop gaat halen?
Want ook met een scheiding is niet alles meteen opgelost hoor. Zo te lezen zijn jullie nu een gezellig gezin waarin alles redelijk soepel verloopt en leuke dingen gedaan worden.
Realiseer je wel heel goed dat als je gescheiden bent je die dingen alleen moet gaan oppakken. Ook al kies je om hele goede redenen dat een scheiding onvermijdelijk is, het is regelmatig behoorlijk pittig om alles in je eentje te doen.
Vanuit deze twijfelsituatie zou ik eerlijk gezegd niet meteen naar een scheiding toe werken. Ik zou eerst alles proberen om de relatie meer inhoud te geven. Is een maatje van elkaar zijn ook niet een vorm van houden van?
Hoewel ik ook denk bij twijfel niet doen, vind ik jullie wel kort door de bocht gaan.
Ze schrijft ook heel duidelijk dat ze niet van haar man houd. En dat is wel een belangrijk iets binnen een relatie toch?
Dora,
Wat versta je onder echte liefde? Heb je dat voor jezelf al helder?
Je houdt niet van je man, maar je schrijft dat er wel het maatjes gevoel
is. Ik zie dit niet losgekoppeld van elkaar, maatje zijn en houden van....
Wat is je verwachtingspatroon dan in echte liefde? Wat mis je dan precies behalve het niet houden van?
Als je persé groots en meeslepend wil leven, de allesverzengende liefde wil najagen (zal je hem dan ooit vangen en voor hoe lang, is liefde te vangen) heb ik medelijden met je man en jullie kindertjes. Maar goed, een clean cut is dan beter dan jaren blijven twijfelen en therapieën volgen. Dus snel wegwezen!
Maar wat weerhoud je ervan van het leven te genieten zoals dat nu is, de romantiek van samen leven met een lieve man te voelen. Lang niet alles in het leven is maakbaar maar het gevoel dat je er bij hebt, de liefde die je er bij kan voelen, vaak wel. Uiteindelijk gaat het om de liefde in jou die jij kan geven.
Of stinkt hij uit zijn bek, giechelt hij raar?
Kimberley wrote:
Hoewel ik ook denk bij twijfel niet doen, vind ik jullie wel kort door de bocht gaan.
Ze schrijft ook heel duidelijk dat ze niet van haar man houd. En dat is wel een belangrijk iets binnen een relatie toch?
Nou, dan vind ik jou eerlijk gezegd korter door de bocht gaan dan wij dat doen..
Hup, je houdt niet van hem, dus scheiden dan maar?
Natuurlijk is houden van een belangrijk iets binnen een relatie. Maar er zijn nog veel meer dingen belangrijk binnen een relatie. En die zijn er m.i bij Dora wel.
Stel nou dat Dora zich elke dag kapot ergert aan hem, of hij slaat haar verrot, maar ze houdt nog wel van hem. Bij hem blijven dan omdat je van hem houdt? Want dat is belangrijk?
Indian Summer wrote:
[...]
Mocht je de stap nemen, mag ik jouw man dan? Klinkt als de ideale papa voor mijn kinderen en het lijkt me geweldig om met iemand te mogen leven met wie ik leuke dingen kan doen, die een maatje is, met wie ik geen ruzie hoef te maken...
Ik heb dat namelijk nooit gekend...
Heel wat vrouwen zouden er wat voor over hebben om een man als Dora te hebben.
Wie nooit het bittere heeft geproefd, herkent de smaak van suiker niet.
kooimoer wrote:
Als je persé groots en meeslepend wil leven, de allesverzengende liefde wil najagen (zal je hem dan ooit vangen en voor hoe lang, is liefde te vangen) heb ik medelijden met je man en jullie kindertjes. Maar goed, een clean cut is dan beter dan jaren blijven twijfelen en therapieën volgen. Dus snel wegwezen!
Maar wat weerhoud je ervan van het leven te genieten zoals dat nu is, de romantiek van samen leven met een lieve man te voelen. Lang niet alles in het leven is maakbaar maar het gevoel dat je er bij hebt, de liefde die je er bij kan voelen, vaak wel. Uiteindelijk gaat het om de liefde in jou die jij kan geven.
Of stinkt hij uit zijn bek, giechelt hij raar?
Nog steeds geen reden om te gaan scheiden.
Dank je wel voor jullie reacties. Ik heb het even allemaal laten bezinken. Ik ben verbaasd dat jullie bijna unaniem de zelfde reactie geven.
Kimberley is de enige uitzondering.
Ik begrijp nu dat jullie een heel andere relatie hadden voor jullie uit elkaar gingen. Dan kan ik me voorstellen dat dit ideaal klinkt.
Voor mij is het niet zo. Ik houd inderdaad niet van mijn man. Erger me wel regelmatig aan hem.
Het maatjes zijn zit hem puur in het praktische, de organisatie van ons gezin. En inderdaad mijn man is echt geen verkeerde of slechte man. Het is een man waar veel vrouwen van kunnen houden, daarvan ben ik overtuigd.
Wat intimiteit betreft, ik kan het niet goed uitleggen, ik wil hem gewoon niet in mijn buurt hebben. In lig op het randje van het bed en wil echt niet dat hij in mijn buurt komt. Het is niet mijn man .... het is wij samen wat niet past.
Ik wil inderdaad meer, meer liefde voelen. Een man die emotioneel/sociaal bij mijn past. Die net als ik sociaal is, graag mensen om zich heen heeft, leuke dingen onderneemt. Een man waar ik een keer een diepgaande discussie mee kan voeren, die me prikkelt op een ander level dan mijn man nu doet.
Als moeder voel ik me goed in ons gezin, maar ik voel me geen Dora.
Ik snap zoooo wat je bedoelt als je zegt ik ben geen Dora.
Ik was in mijn relatie ook zo geen Kim. Ik was moeder, natuurlijk, maar ook de moeder van mijn partner. Hij wilde geen sociaal leven, hij wilde t liefst dat ook ik thuis bleef. Praten kon hij niet. Voor de buitenwereld was hij de ideale man die mijn overlaadde met kadootjes. Maar dat dan ook vooral de buitenwereld meldde dat hij dat deed.
Hij was jaloers op mijn werk (jouw baas is single en neemt jouw aan omdat hij jouw wil), hij was jaloers op mijn sociaal leven ( ik woon hier mijn hele leven en jij kent hier meer mensen als ik). Hij feleiciteerde mij niet toen ik om twaalf uur jarig werd op een feest, want dat doen al die anderen al. De vrouwen van vrienden bleven thuis voor de kids en liepen in rokken, ik werkte en had spijkerbroeken aan.
Als ik een probleem had, was het standaard antwoord maak je niet druk.
Voor de buitenwereld leek alles zo mooi, maar schijn bedriegt.
Een vraag die bij mij op komt houd je van jezelf?
Je schrijft ik kijk nu anders tegen liefde aan. En zegt ik houd niet echt van hem.
Hoe ziet echt houden van er uit voor jou?
Heb je dat wel eens ervaren?
Waarom ben je met hem getrouwd?
Ik kan me regelmatig ergeren aan mensen waar ik van houd.
Hoe voelt Dora zich? Heb je je ooit Dora gevoeld bij je man?
Zijn vragen die bij mij opkomen wanneer ik je lees.
Dora wrote:
Dank je wel voor jullie reacties. Ik heb het even allemaal laten bezinken. Ik ben verbaasd dat jullie bijna unaniem de zelfde reactie geven.
Kimberley is de enige uitzondering.
Ik begrijp nu dat jullie een heel andere relatie hadden voor jullie uit elkaar gingen. Dan kan ik me voorstellen dat dit ideaal klinkt.
Voor mij is het niet zo. Ik houd inderdaad niet van mijn man. Erger me wel regelmatig aan hem.
Het maatjes zijn zit hem puur in het praktische, de organisatie van ons gezin. En inderdaad mijn man is echt geen verkeerde of slechte man. Het is een man waar veel vrouwen van kunnen houden, daarvan ben ik overtuigd.
Wat intimiteit betreft, ik kan het niet goed uitleggen, ik wil hem gewoon niet in mijn buurt hebben. In lig op het randje van het bed en wil echt niet dat hij in mijn buurt komt. Het is niet mijn man .... het is wij samen wat niet past.
Ik wil inderdaad meer, meer liefde voelen. Een man die emotioneel/sociaal bij mijn past. Die net als ik sociaal is, graag mensen om zich heen heeft, leuke dingen onderneemt. Een man waar ik een keer een diepgaande discussie mee kan voeren, die me prikkelt op een ander level dan mijn man nu doet.
Als moeder voel ik me goed in ons gezin, maar ik voel me geen Dora.
Ik denk dat jou situatie niet uniek is en veel mensen die niet gelukkig zijn in hun relatie al in hun hoofd bezig zijn met scheiden maar die stap nog niet durven nemen.
Zoals ik je lees ben jij emotioneel al los van je ex en sta je al open voor een nwe relatie. Want stel dat je nu iemand tegen zou komen dan zou je de stap opeens wel durven nemen. Dit gebeurt nl heel veel en de achterblijvende partner krijgt dan opeens wel heel veel voor de kiezen.
Ik zou zeggen speel open kaart met je man en wacht niet tot je iemand tegen komt om daarna pas de stap te nemen. Dat maakt het scheidingsproces moeilijker voor betrokkenen.
Of je er spijt van gaat krijgen weet niemand maar het is aan jou om je huwelijk netjes af te sluiten en jij je partner de kans geeft zich daarop ook voor te gaan te bereiden.
nelly wrote:
[...]
Heel wat vrouwen zouden er wat voor over hebben om een man als Dora te hebben.
Ja, dat was ook met mijn ex. Tot dat we gingen scheiden en zijn ware aard ook voor de buitenwereld zichtbaar werd. Toen was het opeens heel anders.
(wil niet zeggen dat de man van Dora ook zo'n man is hoor, dat weet ik niet)
Idem hier,ooooh wat een geweldige man tot ie weg was,helaas hebben mijn ouders zich dat nooit beseft.
Maar denk heel goed na voor je de stap zet verliefd duurt maar even weet je
de aarde heeft wel genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders begeerte
dylaan wrote:
Een vraag die bij mij op komt houd je van jezelf?
Je schrijft ik kijk nu anders tegen liefde aan. En zegt ik houd niet echt van hem.
Hoe ziet echt houden van er uit voor jou?
Heb je dat wel eens ervaren?
Waarom ben je met hem getrouwd?
Ik kan me regelmatig ergeren aan mensen waar ik van houd.
Hoe voelt Dora zich? Heb je je ooit Dora gevoeld bij je man?
Zijn vragen die bij mij opkomen wanneer ik je lees.
Hoi Dylaan,
Goede vragen die me allen al een tijdje bezig houden.
Ik hield niet van mezelf, maar ga sinds een tijdje steeds meer van mezelf houden. Maar ik was me nooit bewust dat ik niet van mezelf hield.
Ik heb een minder prettige jeugd gehad en had maakte daardoor geen contact meer met mijn hart. Dat doe ik nu langzaam aan steeds meer. En het voelt heerlijk!
Ik ben met mijn man getrouwd, omdat ik verliefd om hem werd. Heel lang geleden toen ik nog tiener was. Voor mij was liefde toen een arm om me heen. Veiligheid. Stabiliteit.
Nu ik steeds beter contact met mijn hart maak, voel ik me sterk, stabiel, veilig van mezelf. En nu voel ik leegte met betrekking tot de liefde.
Ja, wat is liefde .... ik weet het niet zo goed. Ik weet wel dat het niet is wat ik nu met mijn partner heb.
Ik wil graag gaan ontdekken wat liefde dan wel is, maar hoe ... daar ben ik nog niet uit.
*faith* wrote:
[...]
Ik denk dat jou situatie niet uniek is en veel mensen die niet gelukkig zijn in hun relatie al in hun hoofd bezig zijn met scheiden maar die stap nog niet durven nemen.
Zoals ik je lees ben jij emotioneel al los van je ex en sta je al open voor een nwe relatie. Want stel dat je nu iemand tegen zou komen dan zou je de stap opeens wel durven nemen. Dit gebeurt nl heel veel en de achterblijvende partner krijgt dan opeens wel heel veel voor de kiezen.
Ik zou zeggen speel open kaart met je man en wacht niet tot je iemand tegen komt om daarna pas de stap te nemen. Dat maakt het scheidingsproces moeilijker voor betrokkenen.
Of je er spijt van gaat krijgen weet niemand maar het is aan jou om je huwelijk netjes af te sluiten en jij je partner de kans geeft zich daarop ook voor te gaan te bereiden.
Dank je voor je bericht. Ik denk dat je hierin gelijk hebt.
Kimberley wrote:
Ik snap zoooo wat je bedoelt als je zegt ik ben geen Dora.
Ik was in mijn relatie ook zo geen Kim. Ik was moeder, natuurlijk, maar ook de moeder van mijn partner. Hij wilde geen sociaal leven, hij wilde t liefst dat ook ik thuis bleef. Praten kon hij niet. Voor de buitenwereld was hij de ideale man die mijn overlaadde met kadootjes. Maar dat dan ook vooral de buitenwereld meldde dat hij dat deed.
Hij was jaloers op mijn werk (jouw baas is single en neemt jouw aan omdat hij jouw wil), hij was jaloers op mijn sociaal leven ( ik woon hier mijn hele leven en jij kent hier meer mensen als ik). Hij feleiciteerde mij niet toen ik om twaalf uur jarig werd op een feest, want dat doen al die anderen al. De vrouwen van vrienden bleven thuis voor de kids en liepen in rokken, ik werkte en had spijkerbroeken aan.
Als ik een probleem had, was het standaard antwoord maak je niet druk.
Voor de buitenwereld leek alles zo mooi, maar schijn bedriegt.
Ik herken wel wat dingen die je schrijft. Maar mijn man is niet jaloers, en hij vindt het prima als ik uit ga, is niet jaloers.
Maar ik vind het nog steeds lastig ....
Ik ben niet getrouwd met een slechte man. We hebben niet veel ruzie. Maar ik ben niet gelukkig. Kies ik voor mezelf?
Maar wat betekent dit voor de kinderen?
Is er iemand die een vergelijkbare relatie gehad heeft die wel gescheiden is? Zo ja, wat is de invloed van de scheiding op je kinderen?
Op dit moment zit ik in dezelfde situatie als jij (al ben ik man). We hebben op zich een goede relatie, alles loopt thuis goed. Er zijn wat strubbelingen, maar dat is niet iets van de laatste tijd. Wat ik me wel sinds een half jaar besef is dat de liefde er van mijn kant niet meer is. Aan de andere kant is er dus ook geen reden om te scheiden, geen grote ruzies of buitenechtelijke relaties. Ik heb helemaal geen behoefte aan een andere vrouw, en stel me daar ook zeker niet voor open - ook dat is geen reden om te scheiden. Maar ik zit met dezelfde overwegingen...
- Wordt ik alleen gelukkiger? Vaak voel ik me inderdaad "gevangen" in onze relatie en in ons eigen huis, en zou ik liever op mezelf zijn.
- Wat zijn de gevolgen voor de kinderen? Kunnen we niet beter als goede vrienden bij elkaar blijven?
- En zeker als man (maar ook een hele betrokken papa), hoeveel zie ik mijn kinderen na een scheiding?
- En (met zelf ook gescheiden ouders) wil ik dit mijn kinderen aandoen?
Deze vragen spoken dus al 6 maanden door mijn hoofd, en in mijn hoofd heb ik al keer op keer de beslissing genomen om er mee te stoppen, maar nog nooit de moed gehad om de stap te zetten vanwege de twijfels.
Welkom hier TPuser ook voor jou de twijfels lees ik. Lastig hoor. Wat ik me wel afvraag is of jullie ( Dora en TPuser) je partners hier bij betrekken?
Zo niet wat zegt dat dan over jullie relatie als partners?
Dora wrote:
Maar ik vind het nog steeds lastig ....
Ik ben niet getrouwd met een slechte man. We hebben niet veel ruzie. Maar ik ben niet gelukkig. Kies ik voor mezelf?
Maar wat betekent dit voor de kinderen?
Is er iemand die een vergelijkbare relatie gehad heeft die wel gescheiden is? Zo ja, wat is de invloed van de scheiding op je kinderen?
Ik heb niet zelf voor een scheiding gekozen maar een scheiding blijft een grote verandering voor de kinderen wie de beslissing ook neemt. Het belangrijkste is hoe beter vader en moeder samen met de scheiding omgaan hoe makkelijker de overgang voor de kinderen zal zijn.
Bij een scheiding horen emoties als verdriet,teleurstelling,boosheid,acceptatie en berusting erbij zowel bij beide ouders als bij de kinderen( deze emoties zullen niet bij betrokkenen gelijk lopen) en ieder heeft zijn eigen tijd nodig om daarmee om te leren gaan. Dat kost wel wat tijd voordat ieder weer zijn eigen draai heeft gevonden.
17-02-2014 11:07:39 door *faith*
*faith* wrote:
Welkom hier TPuser ook voor jou de twijfels lees ik. Lastig hoor. Wat ik me wel afvraag is of jullie ( Dora en TPuser) je partners hier bij betrekken?
Zo niet wat zegt dat dan over jullie relatie als partners?
Dat vroeg ik me ook al af.
Speel je open kaart tegenover je partner of houden jullie deze gevoelens (voorlopig) voor jezelf?
Wat lijkt het me moeilijk als je zo twijfelt.
Zeker omdat er kinderen bij betrokken zijn.
Ik deel dit met mijn partner. Dat zijn ook zeker geen makkelijke gesprekken.
nelly wrote:
[...]
Heel wat vrouwen zouden er wat voor over hebben om een man als Dora te hebben.
Wie nooit het bittere heeft geproefd, herkent de smaak van suiker niet.
Mooi gezegd, ja.
Normal is overrated...
TPuser wrote:
Ik deel dit met mijn partner. Dat zijn ook zeker geen makkelijke gesprekken.
Dat zal zeker niet makkelijk zijn inderdaad maar op de vraag om dan als goede vrienden bij elkaar te blijven heeft jou vrouw ook een stem in natuurlijk.
Hoe kijkt zij tegen jou twijfels aan? Wil zij nog voor jullie relatie gaan?
*faith* wrote:
[...]
Dat zal zeker niet makkelijk zijn inderdaad maar op de vraag om dan als goede vrienden bij elkaar te blijven heeft jou vrouw ook een stem in natuurlijk.
Hoe kijkt zij tegen jou twijfels aan? Wil zij nog voor jullie relatie gaan?
Dit werkt volgens mij niet.
Als goeie vrienden uit elkaar lijkt me dan beter dan als goeie vrienden bij elkaar te blijven.
Ik heb een voorbeeld van heel dichtbij.
Man zei tegen zijn vrouw dat hun huwelijk voor zijn gevoel over was, maar voor de kinderen ( en voor de buitenwereld mss ook? ) wilde hij bij elkaar blijven.
Inmiddels zijn ze een hele tijd verder en man wil alsnog scheiden. Vrouw is heel verdrietig, maar man kan het niet meer aan om in 1 huis te wonen.
Voor de kinderen ook een onhoudbare situatie.
Pa en ma zeggen alleen het hoognodige tegen elkaar en de spanning is om te snijden.
Dan denk ik : ga alsjeblieft uit elkaar en laat de rust voor iedereen terug keren.
Ze gaan dus ook binnenkort uit elkaar. Wat zal dit een rust en vooral duidelijkheid met name naar de kinderen geven.
Zij doen ook geen leuke dingen meer met elkaar. Dat kunnen ze al niet meer opbrengen. Die fase zijn ze al voorbij.
Omdat ik de vraag van Dora niet wil kapen, maar me er juist bij aan wil sluiten, ik denk dat we naar hetzelfde op zoek zijn. Is er iemand al wel om deze redenen uit elkaar gegaan? Wat waren je ervaringen? Wat was de impact op de kinderen? Hoe hebben zij het ervaren? Hoe sta je er zelf (na afloop) nu in?
TPuser wrote:
Omdat ik de vraag van Dora niet wil kapen, maar me er juist bij aan wil sluiten, ik denk dat we naar hetzelfde op zoek zijn. Is er iemand al wel om deze redenen uit elkaar gegaan? Wat waren je ervaringen? Wat was de impact op de kinderen? Hoe hebben zij het ervaren? Hoe sta je er zelf (na afloop) nu in?
Het maakt m.i niet uit om welke reden je uit elkaar gaat.
De impact op de kinderen is er sowieso.
Ervaringen voor/tijdens en na een scheiding zijn zwaar @#&!.
Hoe je het ook wendt of keert. Scheiden doet lijden. Voor alle partijen.
Hoe goed je ook je best doet om groot leed te voorkomen, het leed is er.
Maar als je ongelukkig in een relatie blijft zitten, is er ook leed.
Kiezen uit 2 kwaden. Heet dat geen dilemma? Er daar zitten jij en Dora middenin.
Ik hoop dat jullie de kracht en de moed hebben om een knoop ( welke dan ook) door te hakken.
*faith* wrote:
... Wat ik me wel afvraag is of jullie ( Dora en TPuser) je partners hier bij betrekken?
Zo niet wat zegt dat dan over jullie relatie als partners?
Ja ook ik bespreek dit met mijn partner. En dit zijn ook bij ons geen prettige gesprekken.
*faith* wrote:
[...]
Dat zal zeker niet makkelijk zijn inderdaad maar op de vraag om dan als goede vrienden bij elkaar te blijven heeft jou vrouw ook een stem in natuurlijk.
Hoe kijkt zij tegen jou twijfels aan? Wil zij nog voor jullie relatie gaan?
Bij mij is het zo dat mijn man nog steeds graag voor onze relatie wil gaan. Alhoewel ik dat zelf niet begrijp. Ik kan me moeilijk in zijn situatie inleven. Ik denk dat ik zelf ook niet met mijn partner verder zou willen als hij zo lang zo erg zo twijfelen. En als ik wel intiem met hem wilde zijn maar hij niet met mij.
nelly wrote:
[...]
Het maakt m.i niet uit om welke reden je uit elkaar gaat.
De impact op de kinderen is er sowieso.
Ervaringen voor/tijdens en na een scheiding zijn zwaar @#&!.
Hoe je het ook wendt of keert. Scheiden doet lijden. Voor alle partijen.
Hoe goed je ook je best doet om groot leed te voorkomen, het leed is er.
Maar als je ongelukkig in een relatie blijft zitten, is er ook leed.
Kiezen uit 2 kwaden. Heet dat geen dilemma? Er daar zitten jij en Dora middenin.
Ik hoop dat jullie de kracht en de moed hebben om een knoop ( welke dan ook) door te hakken.
Ik denk dat het inderdaad zo is dat het me aan de moed ontbreekt op dit moment. Alhoewel ik wel merk dat ik langzaam fase's doorloop. Het lijkt alsof de drempel (mbt de kinderen) minder groot wordt.
dora wrote:
[...]
Bij mij is het zo dat mijn man nog steeds graag voor onze relatie wil gaan. Alhoewel ik dat zelf niet begrijp. Ik kan me moeilijk in zijn situatie inleven. Ik denk dat ik zelf ook niet met mijn partner verder zou willen als hij zo lang zo erg zo twijfelen. En als ik wel intiem met hem wilde zijn maar hij niet met mij.
Het kan ook het vertrouwde zijn waar hij aan vasthoud ook al is jullie relatie niet optimaal, de onzekerheid van een leven na de scheiding met alle moeilijkheden van dien kan hem ook tegenhouden om die stap echt te durven maken.
Wat jij beschrijft over die fases klopt wel. Jij doorloopt nu al de fase van het losmaken en uiteindelijk zal jij die beslissing kunnen nemen waar jij achter zal kunnen staan ongeacht de gevolgen.
Voor de "achterblijver" komt dit proces en die fases pas later en in een iets andere vorm en zal de acceptatie pas later volgen. ( na de scheiding)
Wel fijn dat je dit met je man kan delen maar samen de beslissing nemen zit er zo te lezen (nog) niet in.
Heel veel sterkte.
24-02-2014 19:01:57 door *faith*
Dora wrote:
Maar ik vind het nog steeds lastig ....
Ik ben niet getrouwd met een slechte man. We hebben niet veel ruzie. Maar ik ben niet gelukkig. Kies ik voor mezelf?
Maar wat betekent dit voor de kinderen?
Dag Dora,
Ik snap je dilemma. En het antwoord is dat je alleen echt zult weten of het een juiste keuze was als je hem daadwerkelijk uitvoert.
Ik weet niet of je moet blijven of de relatie moet verbreken. Wat ik wel weet is dat kinderen heus wel overweg kunnen met een scheiding. Waar ze niet mee om kunnen gaan is een vader of moeder die een scheiding niet trekt.
Opvoeden is in mijn optiek niet meer of minder dan simpelweg voorleven. Kinderen zijn aapjes, die kijken naar ons volwassenen en acteren op onze keuzes. Dat geldt ook voor scheiding. Het gaat niet om de scheiding zelf maar hoe jij (en je man) hier vervolgens mee omgaan. Zijn jullie in staat om straks ouders te blijven? Geen vechtscheiding te veroorzaken? Kun jij straks emotioneel en financieel voor jezelf en je kinderen zorgen? Kunnen zij een band blijven opbouwen met zowel vader als moeder? Dat zijn zaken die bijdragen aan een goed vervolgleven. Voor jouzelf en -dus- ook voor de kinderen.
En ja, ik ken kinderen van alleenstaande ouders die het zwaar hebben maar ik ken ook kinderen uit liefdeloze relaties die ongelukkig zijn omdat ze nauwelijks liefde en affectie voorgeleefd krijgen.
Een vraag aan jouw man: vindt hij het niet vervelend om getrouwd te zijn/blijven met een vrouw die zoveel twijfels heeft? Dat zegt wat over zijn eigenwaarde. Of over zijn angst over zíjn vervolgleven? Het leven kabbelt nu wel veilig voor jullie voort.
Een leven heropbouwen na een scheiding vergt moed, reflectie en kracht. Dat moet je maar in je hebben. En ik kan me heel goed voorstellen dat veel mensen liever kiezen voor de (schijn)veiligheid dan de echte confrontatie met jezelf. Je weet niet wat eronder zit.
Maar jij wel. Jij bent nieuwsgierig. Wilt dit ontdekken. Weten wie Dora is. Of zij dit wel zou durven. Hoe het leven hierna uitziet. Hoe jij je ontwikkelt. Snap ik ook.
Mijn beste advies na mijn scheiding was ooit: zorg goed voor jezelf. Alleen dan kun je goed voor je kinderen zorgen. Maar als jij niet weet wie jij precies bent, wat jij precies nodig hebt, kun je er ook lastig voor zorgen.
Kortom: het is aan jou. En onthoud: kinderen worden niet ongelukkig van ouders die niet meer bij elkaar zijn. Ze worden wel heel blij van ouders die gelukkig alleen zijn.
Veel wijsheid toegewenst.
Dora, echtesuus vat in bovenstaande post van haar alles samen.
echtesuus kan dit altijd heel erg mooi. Vind ik tenminste.
Zij geeft stof tot nadenken. Het van twee kanten bekijken.
Dat het tijd nodig heeft om tot een beslissing te komen, is logisch.
Ontzettend bedankt voor je bericht EchteSuus. Inderdaad stof tot nadenken.
28-02-2014 23:27:58 door Dora
Ja, je zegt het mooi in je verhaal, dat je twijfelt om te scheiden vanwege de kinderen........
Ik lees iets anders. Ik lees: IK WIL WEL MAAR IK DURF NIET!
En dat snap ik héél goed!
Maar wees wel eerlijk, in ieder geval tegen jezelf. Zoals Suus en anderen al zeiden: je redt het echt alleen wel, het kan zwaar zijn, maar redden DOE je het! De vraag is alleen: hoe graag wil je de (schijn-)zekerheid van je huwelijk, want op die vraag hang je.
Sterkte met je beslissing!
Hold on, hold on tightly... rise up, rise up, with wings like eagles
Goede raad is duur....
maar ik snap het.
Zelfde twijfels gehad tot uiteindelijk mijn
(nu ) ex de knoop doorhakte . (met wss zijn
eigen twijfels )
Anyway, het begin is zuur/zwaar / kl....
vul maar in want dat komt op je af en
hoort erbij.
Anderzijds, sinds ruim 3 1/2 jaar nu samen met
iemand waar wel de vonken vanaf spatten.
(is dus niet eens na 2 jaar over )
Je leeft maar één keer ....
Liefs !!
Ik zeg maar zoo,
want dat is korter dan dierentuin...
ENQUETE VOOR ALLE GESCHEIDEN OUDERS VAN NEDERLAND;
Zouden jullie deze ajb je vrienden/familie willen laten invullen en delen!? Thnx!
Deze enquête is tot stand gekomen in het kader van een groepsproject. Dit project is onderdeel van het derde jaar van de opleiding Media, Informatie en Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam. Deze enquête is opgesteld voor de stichting Villa Pinedo. Alle gegevens worden volstrekt anoniem behandeld en zullen in het beheer blijven van de Hogeschool van Amsterdam en Villa Pinedo.
http://www.thesistools.com/web/?id=442258
Het enige wat ik je kan aanradenis : wees eerlijk tegenover jezelf en naar je man toe. ga een gesprek aan met hem en vertel hem hoe jij je voelt in de relatie.
Eerlijkheid en openheid gaat voor alles.
Wie weet wat daar uitvoort komt.
Verwijt hem niets maar geef aan wat jou gevorelens zijn in deze relatie.
Kinderen hebben vreselijk te lijden onder een scheiding. Ook al ga je "goed" uit elkaar, het laat een litteken achter voor de rest van hun leven. Zelf was ik niet gelukkig in mijn relatie met mijn man, maar omdat ik een grote verantwoordelijkheid voel voor de keuze die ik gemaakt heb en dat is het mogen krijgen van kinderen, vind ik dat ik niet meer de keus heb om de vader te verlaten zolang de kinderen nog afhankelijk zijn ons (lees t/m middelbare school). Zolang de sfeer okay is binnen het gezin dien je het geluk van kinderen prioriteit te geven. Het geluk van de ouder is dan van ondergeschikt belang.
Helaas zijn er teveel ouders die meer aan hun eigen geluk denken dan aan de schade die ze teweeg brengen door hieraan toe te geven. Ik vind niet dat wij als ouders daar recht op hebben. Dan hadden we maar niet voor een leven met kinderen moeten kiezen. Zelf had ik besloten bij het gezin te blijven totdat onze kinderen het ouderlijk huis zouden verlaten. Helaas besloot mijn man ons wel te verlaten. Voor zijn eigen geluk.
Hoewel ik persoonlijk nu waanzinnig gelukkig ben met mijn nieuwe gezin, toch had ik mezelf voor mijn kinderen nog een tijdje langer kunnen opofferen. Jammer genoeg zijn er heel weinig mensen die mijn mening delen met alle ellende voor onze kinderen van dien.
EstherSelie wrote:
Kinderen hebben vreselijk te lijden onder een scheiding. Ook al ga je "goed" uit elkaar, het laat een litteken achter voor de rest van hun leven.
Als kind van gescheiden ouders kan ik je vertellen dat het voor kinderen veel erger is dan te leven met ouders die bij elkaar blijven tegen heug en meug in een huis waar ofwel ruzie is, ofwel de spanning te snijden is, dan van een scheiding.
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, was het fijn dat de rust in huis wederkeerde, dat we niet meer bang hoefden te zijn iets verkeerd te doen of te zeggen waardoor een ruzie ontstond. De jaren voor de scheiding waren veel akeliger dan de jaren erna.
Zo ge 't makt, zo hedde 't