Vandaag was mijn zoon van 8 op zijn spacescooter naar school. Tussen de middag haalt mijn ex hem op en geen spacescooter te zien, zoon belt mij op mijn werk in tranen op dat zijn spacescooter uit de gang van school is verdwenen.
Mijn ex reageert op de achtergrond door naar mij te schreeuwen hoe ik zo stom kon zijn mijn kind op zijn spacescooter naar school te laten gaan en dat hij hier altijd voor gewaarschuwd had etc. Ik vroeg of ze ook binnen gevraagd hadden, nee was het antwoord. In de middag hoorde ik dat de spacescooter terecht was. Maar 's avonds, weer een schreeuwpartijen van mijn ex dat ik nooit luisterde, er nooit was etc.
Mijn zoon neemt de verantwoordelijkheid hiervoor, door te zeggen dat de ruzie zijn schuld was. Dat vond ik echt heel vervelend ik wil niet dat hij zich schuldig voelt. Iemand tips?
Hihi, moest eerst even googlen wat in hemels naam een spacescooter was. Gaaf ding trouwens.
Tips? Nou, wat dacht je ervan om geen ruzie te maken in het bijzijn van het kind?
Hoi Koosje,
Allereerst welkom hier. Ik sluit me bij Madelive aan: geen ruzie waar je kind bij is. Je zult wel vaker iets niet doen zoals hij wil en andersom vast ook. Hoe gaan jullie daarmee om, geeft het altijd ruzie? Is co-ouderschap dan wel de juiste oplossing voor jullie? Het verwijt dat je er nooit bent, lijkt me nogal vergezocht. Je kunt er immers bijna niet zijn overdag als je fulltime werkt. Pas op voor onredelijke eisen en beschuldigingen, zou ik denken.
Koosje7 wrote:
Vandaag was mijn zoon van 8 op zijn spacescooter naar school. Tussen de middag haalt mijn ex hem op en geen spacescooter te zien, zoon belt mij op mijn werk in tranen op dat zijn spacescooter uit de gang van school is verdwenen.
Mijn ex reageert op de achtergrond door naar mij te schreeuwen hoe ik zo stom kon zijn mijn kind op zijn spacescooter naar school te laten gaan en dat hij hier altijd voor gewaarschuwd had etc. Ik vroeg of ze ook binnen gevraagd hadden, nee was het antwoord. In de middag hoorde ik dat de spacescooter terecht was. Maar 's avonds, weer een schreeuwpartijen van mijn ex dat ik nooit luisterde, er nooit was etc.
Mijn zoon neemt de verantwoordelijkheid hiervoor, door te zeggen dat de ruzie zijn schuld was. Dat vond ik echt heel vervelend ik wil niet dat hij zich schuldig voelt. Iemand tips?
Het loopt duidelijk niet lekker tussen jou en je ex en je zoon krijgt hier veel van mee.
Jij zult de verantwoordelijkheid die je zoon nu voelt bij hem weg moeten nemen door zelf stappen te gaan ondernemen om te kijken of je de communicatie met je ex kan verbeteren.
Je ex voelt zich in ieder geval niet gehoord door jou en misschien jij ook wel niet door hem.
Wat er nu is werkt voor jullie als ouders niet dus zal er een andere weg gevonden moeten worden tussen jullie.
anjo wrote:
Ik sluit me bij Madelive aan: geen ruzie waar je kind bij is.
Ik denk dat je Kimberley bedoelt?
You have enemies? Good! That means you've stood up for something, sometime in your life
ik sluit me ook aan bij Kimberley.
ruzie maken waar de kids bij zijn is heel schadelijk!
Die schreeuwpartijen, had je die in je huwelijk ook?
Ik heb zo'n ex. Zijn geschreeuw heeft, inmiddels bewezen, schade aangericht. Het is zelfs zo erg dat ik op advies van de professionele begeleiding van mijn jongste kind (puberleeftijd) het contact met de vader even op een heel laag pitje heb gezet.
Ruzie is heel schadelijk voor de kids. Maar soms is het echt niet "it takes two to tango" en sta je als nietschreeuwende ouder behoorlijk machteloos.
Zeg het gerust als het bij jullie anders ging want ik denk natuurlijk ook uit mijn eigen ervaring, de jouwe kan heel anders zijn.
Normal is overrated...
Nee dat gaat bij ons net zo helaas. Dat is ook de hele reden waarom ik gescheiden ben in de eerste plaats. Ook omdat hij heel onredelijk boos kon worden tegen mijn zoon. Mijn zoon kan nu (daardoor?) helemaal niet overweg als mensen met stemverheffing praten. Hoe uit die schade zich?
Ja, ik was er al bang voor...
Ik heb ook je andere topic gelezen waarin je schreef dat jullie co-ouderschap hebben vanuit jouw huis. Mijn eerste en belangrijkste tip is: STOP DAARMEE!
Ik weet niet in hoeverre e.e.a. is vastgelegd, ik weet wel dat je kind elke dag schade ondervindt van die schreeuwbuien. Ga maar eens bij jezelf na wat die schreeuwbuien met jou hebben gedaan. Dit gebeurt nu ook met jouw kind.
Mijn kinderen zijn ouder en hebben allebei ook nog eens een autistische stoornis, waardoor ze misschien anders reageren. Maar de schade bestaat hier uit het volgende:
- een kind dat dringend iets nodig heeft komt dat met veel omwegen en excuses vragen. Het gaat om iets heel simpels, bijvoorbeeld "mam, heb je nieuwe sokken want hier zit een gat in." Maar zo zal hij het nooit vragen, want papa gaat altijd als een gek tekeer na zo'n vraag.
- een kind dat vanwege school iets nodig heeft en het niet vraagt "want ik krijg het toch niet en als ik het weer vraag gaat hij schreeuwen". Gevolg: achterstand, slecht cijfer.
En dit zijn maar twee voorbeelden, ik kan er nog veel meer noemen maar dat wordt te privé.
Maar om het wat algemener te maken: je kind leert dat schreeuwen normaal is. Ook al geef jij tegenwicht door normaal te communiceren. Je kind leert dat het met schreeuwen zijn zin kan krijgen want het intimideert. Je kind leert dat het niet naar zijn ouders toe kan (ook niet naar jou, al doe je nog zo je best) want het loopt het risico om om de onnozelste dingen op een heel intimiderende manier de wind van voren te krijgen.
Mijn kinderen zijn ouder, al pubers, maar mijn jongste mag na het zoveelste incident zijn vader niet meer zien, mede op aandringen van zijn begeleidster, want jongste heeft een ernstige gezichts-tic overgehouden aan het laatste incident.
Mijn oudste moet, omdat zijn bijbaantje bij vader in de buurt is en we 50 km van elkaar wonen, toch nog wekelijks bij zijn vader zijn, maar sinds hij er achter is gekomen dat pa de spaarcenten van de kinderen, waar hij het beheer over had, heeft opgesoupeerd, wil hij liever vandaag dan morgen met zijn baantje stoppen en fulltime bij mij intrekken, zelfs zijn geplande vervolgopleiding, die hij aanvankelijk bij vader in de buurt wilde doen, gaat hij niet meer doen, hij zoekt nu een studie in mijn regio (wat op zich geen probleem is).
Ik heb al die jaren, ik ben bijna 9 jaar gescheiden, pa de handen boven het hoofd gehouden, want ja, je mag een kind zijn vader niet ontnemen en het staat in het convenant, bla bla bla. Maar nu de kinderen oud genoeg zijn en zelfs aangeven niets meer te hebben met die man, gecombineerd met de laatste incidenten, hoeven ze niet meer van me.
Maar dat is niet altijd makkelijk te realiseren. Jij zit aan dat co-ouderschap in jouw huis vast. Kan je daar vanaf? Naschoolse opvang voor je kind bijvoorbeeld? Zou pa naar de rechter stappen als je het stopt, of alleen maar gaan schreeuwen? Mijn ex zal nooit initiatief tonen wat dat betreft, veel geschreeuw maar weinig wol, en dat is in mijn geval een zegen.
Het is tegenwoordig mode om te roepen dat een kind altijd beide ouders nodig heeft. Helaas wordt dit ook doorgedrukt als een kind hier schade van ondervindt. Ik heb om de lieve vrede en "een kind heeft ook zijn vader nodig en vader heeft vast ook goede kanten" zo'n negen jaar doorgezet, tegen mijn gevoel in. Nu heb ik twee behoorlijk beschadigde kinderen, die eigenlijk gewoon nooit een vader hebben gehad, die niet weten hoe ze met een ander om moeten gaan, bij wie ik al jaren hard werk (en nog steeds werk) aan "je schreeuwt niet, nooit" omdat vader wél heeft laten zien dat schreeuwen loont om je zin door te drukken.
Het ergste is: de begeleiding en school wéten het. Al jaren. Maar pas toen ik het dit voorjaar voorzichtig noemde als probleem, spraken ze hun bezorgdheid uit want ze wisten het allang, maar ja, een kind heeft ook zijn vader nodig... Blijkbaar is de must om twéé ouders te blijven zien sterker dan het welzijn van zo'n kind!
Normal is overrated...
Wow, dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in en ja ik kan van het co-ouderschap af en ik zie hem niet een rechtszaak starten. Ik heb inderdaad zelf ook heel veel last gehad van de schreeuw buien en soms reageer ik nog steeds met de motivatie de lieve vrede te bewaren. Dat gedrag van mijzelf helpt niet, ik zie in dat het vanuit mijn eigen angst en gekwetszijn komt. Daarom heb ik nu voor mij hulp gezocht om opnieuw mijn grenzen te stellen en te bewaken. Ook heb ik alternatieven voor opvang geregeld. Ik zie nu al dat het bij mijn zoon schade heeft gebracht, hij heeft een laag zelfbeeld en vraagt nooit hulp met iets. Ondertussen zie ik dit onder ogen, maar het risico dat ik toch zijn vader toelaat vanwege allerlei oude patronen die er in onze relatie waren, is aanzienlijk. Ik hoor nu al, van andere ouders en van familie hoezeer mijn zoon is opgeknapt ten opzichte van toen ex en ik nog bij elkaar waren. Nogmaals dank je wel voor deze eye opener.
Je bent er nog niet maar de eerste stappen voor rust voor jou en je zoon zijn gezet lees ik. Goed hoor, eerst nu even rust en van daaruit verder.
Sterkte de komende tijd.
Sterkte! xxx
Normal is overrated...